Yaşamın Kıyısında

Dün akşam üzeri bu saatlerde bir arkadaşımın seyrettiği bir filmle ilgili yazısını okudum. İçimden filmi seyretmek geldi. Hem de onun yaptığı gibi sevdiğimin elini tutarak...

Aradan en fazla on dakika falan geçti. Telefonum çalıyordu. Açtım. Eşim, " Canım" diyordu, " akşama sinemaya gitsek. Fatih Akın'ın filmine. Ne dersin?"

Tabii "Allah" dedim ve hazırlanıp attık kendimizi arabaya. (Aslında o kadar da kolay olmadı. Kızımızı filmi bizimle seyredemeyeceği konusunda oldukça zor ikna ettik. )

Film saat 8.00 de başlayacaktı ancak yarım saat kadar reklam izlemek zorunda kaldık. Tamam belki 10 dakikayı anlayabilirim ama tam yarım saat...

Ben elimde patlamış mısır paketim, mutlu mesut ekrana bakarken, eşim krizde. Bana iki dakikada bir " Reklam seyretmek için burada değiliz değil mi? " diye soruyor. ( Rejimde. O kadar iradeli ki patlamış mısırımdan bir tane bile almıyor ve bu da beni hayrete düşürüyor. Ben asla dayanamam. )

"Hayır canım, başlar şimdi film. Tadımızı kaçırmayalım." diyorum mütemadiyen.

Sonra film başlıyor ve biz film başlayana kadar sinema salonunda ne kadar sıkıldığımızı unutuveriyoruz.

Kazım Koyuncu'nun yumuşacık sesiyle birlikte, ıssız bir köşedeki bir benzin istasyonuna, ortama çok yabancı duran, yakışıklı bir adam giriveriyor ve biz de onunla birlikte güzel, etkileyici, dokunaklı bir yol hikayesine...

Daha doğrusu birbirine teğet geçen, aslında hiç kimse birbirine çok fazla uzak değil dedirten, iki ana kız ve bir baba oğul ilişkisinin tam da ortasına...

Tuncel Kutiz'in hemen hemen her cümlesinin sonuna Karadeniz şivesiyle eklediği " daa " kulaklarımda hala çınlıyor ve suratıma bir tebessüm yerleşmesine sebep oluyor.

"Hayattaki tezatlar yaşamımızın bir parçası. " Bu cümle yankılanıyor kafamda ekrana bakarken.

Film şahane, hikaye süper, oyuncular harika...

Filmi, başını eşinin omzuna yaslayıp, eli elinde seyretmek de öyle...

Son sahne bir kartpostal tadındaydı. Huzur veriyordu. Umut da.

Mutlaka seyredin derim. Ama sevdiğiniz kişilerle beraber...