Yaz'ma' aşkı

Ne yazayım diye düşünürken hiçbir şey yazamayacağımı hissediyorum. Sanki bütün uzuvlarım benim yazmamam için örgütlenmişler, greve çağırıyorlar beni de. Yazmadığım zaman yaşamadığım zaman olduğunu bilmiyorlar bel ki de. Ancak kalem bitiriyor bu toplu isyanı. Daha bir inatla sarılıyorum yazmaya. Hiç kimseyi, hiçbir şeyi umursamayarak. Kendimi bile...

Bu aşk yolun sonunu gördürür mü diye düşünürken, yolun sonunu hiç bir zaman uzaklarda aramamak gerektiğini görüyorum. İnsanın uzağının içinde bulunduğu an olduğunu görüyorum. Kavuşması (hayal etmesi) gereken zamanın işte bu an olduğunu anlıyorum. Ben bunu yazabiliyorsam, bütün yetilerimi isyana rağmen kullanabiliyorsam, benden dökülen ve benim imzamı taşıyan bu kelimeleri geçirebiliyorsam tarihe ben yolun sonuna varabildiğimi anlıyorum. Bu anda yaşadığımın tasdikini yapabiliyorum.

Ya aşk? Yolun sonunu görebilmeyi isterken ve görmüşken yeni bir soru düşüyor havuzuma. Aşk biter mi acaba diye bir kuşku düşüyor içime. Hani şüphe düştü ya bir kere. Bugün bu kadar istekliyken, yaşamakla eşit tuttuğum yazmayı bırakır mıyım diye soruyorum. Duyduğum bu tutku yerini nefrete bırakır mı? Bel ki de pişmanlığa... İnanmak istemiyorum kendime. Kendine isyan bayrağını çekmiş birisi nasıl olurdu da vazgeçebilirdi? Bitişlere de isyan bayrağı çekebilecek güçte olduğumu hiç zannetmiyorum. Kendime isyan ettiren bu aşk değil miydi? Evet bu idi. O zaman sımsıkı sarılmalıydım aşka. Bırakıp gitmesine izin vermemeliydim.

Yolun sonunu görebilmem içi yaşamam, yaşamam için yazmam, yazabilmem için benim bu aşka ihtiyacım var. Gün geçtikçe heyecanını artırmak gerektiğini biliyorum bu aşkın. Tükenişe rağmen... Bu yangını alevlendirmek için daha çok yakacağa ve daha çok yazmaya ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Daha çok okuyorum. Daha çok yazıyorum. Bu aşk bitmesin diye. Bu aşk hep benle yolun sonunu görsün diye.
Bu anımı yaşadığımı ispatladığım bu yazı da bana tanıklık eden herkese teşekkür ederim.