Hatırdakiler

Ben daha okula gitmezken, Yıldırım’daki tulumbalı, tuvaleti, mutfağı bahçede olan iki odalı evimizin rakı kokulu akşamlarını, babam satsın diye köfte yoğuran anneciğimin soğan kokulu ellerini, bir de bahçeye bakan camın dibindeki sediri hatırlıyorum ve kırmızı üç tekerlekli bisikletimi. Lacivert ceketli üniformalı zamanlarını ablamla ağabeyimin, ve onlar okuldan gelir gelmez televizyon başındaki Manuella seyirlerimizi, annemin sobayı yakıp hazırladığı akşam yemeklerini ve sabahlarında cızırdayan çaydanlığın sesini bir de, kimi zaman da sobanın üzerinde kızartılan ekmeğin kokusuyla uyandığım sabahları, dertsiz ve kaygısız zamanlarımı…Ağabeyimin kara kalem çalışmalarını, duvarlarında kırmızılı takdir belgelerinin asılı olduğu tuhaf odayı, o ders masasını, üzerindeki özlü sözlerin yer aldığı çıkartmaları bolca, sonra derste yapılan, sarının yoğunlukta olup biraz da kırmızılı küçük el halısını ve ilk aşk sancılarını. Bebeklerimi, edi ile büdüyü, susam sokağı başlarken duyduğum heyecanı, akşam olup babam geldiğinde canlanan korkularımı, babamın, annemin güzel gözlerine verdiği yaşlı çaresizliği ve bir daha kırmızı üç tekerlekli bisikletimi hatırlıyorum ve o kırmızı bisikletimle, o sokağın rampasından aşağı bacaklarımı havaya kaldırıp çılgınca uçtuğum zamanlarda içime dolan, sanki dokunsan ölüverecekmiş kadar narin, yeni filizli duyguları hatırlamaya çalışıyorum. Ne güzeldi, ne tasasız ve rüzgar nasıl vururdu yüzüme, ne korkusuzca salıverirdim kendimi yokuş aşağı… Şimdi yine kendimi yokuş aşağı bıraksam n’olur sanki? Yokuşun sonunda kimse mi yok? İnanmam..!