Yazgıya yenik sevdalardı bizimkisi!!!

Boşuna çırpınıştı bizimkisi…
Allayıp pullamalar düşleri geleceğe dair…
Bekliyor, biliyordum hatta böyle gelişeceğini…
Hep derim ya gerçek sevgiyi ayak seslerinden tanırım diye.
Sevginin ayak sesleri değildi seninkiler.

O nedenle ki inanamadım, o nedenle ki susturamadım yüreğimin bir yerlerinde durmadan şakıyan kuşkunun avazını.

O nedenle ki acabalarla beklilerin ağız dalaşından kaçıştı uykularım geceler boyu.
O nedenle ki bir yanım çılgınca özlerken geleceğin günü, bir yanım ürküntülü çırpınıştaydı.

Bir yanım kollarında en pembesinden düşlerin bulutları üzerinde, bir yanım uzak, bir yanım korkulu, kuşkulu izlemedeydi en uzağında seni.

Korktuğuma uğradım işte…

Yılgın yanılgın ve yıkılmış yürekle nasıl sevebilirim ki tekrar seni…

Yalandı senin sevdaların, özlemlerin başka erekli, umunmaların başka…

Ben kandırdım kendimi, sen değil. Sen avaz avaz sayhalıyordun maskeli suratınla yalanların en büyülüsünü… Yalanım diyordun, yalan sevdalarım, uzattığım ellerde sevdalar yok, vermek üzere değil sunuşları, bomboş bak, bekliyorlar vermelerini… İstedin hep, isteklerin de maskeliydi, istemedin sen sevmeler gibi sevilmeleri de, en renklisinden aşk yuvası da sahteydi tuvalinde… Başka ereklerdi seninkisi, o nedenle ki göremedin, görmedin, ya da görmek istemedin ellerimdekileri, yüreğimde bekleşenlerin nabzına şerbet vermeleri çok iyi bilmene rağmen.
İnandım, inanmak istedim aslında, beynim inanmasa da, yüreğim istedi inanmaları. Özlemişti çünkü, çok özlemişti beklemeleri, heyecanlı çırpınışları, mutluluk pırıltılarını, kavuşma hazlarını özlemişti. Özlemine yenik düştü hiç inanmasa da. Dedim ya kendini kandırdı aslında.

Yazgısıydı yalnızlık, boşluk, boşuboşunalık ve de yanılgı; yazgısıydı hiç ama hiç değişmeyen, değiştirilemeyen. Boşunaydı çırpınışları, umunmaları boşuna…
Yazgıya yenikti tüm sevdaları bilemedi…
Biliyordu aslında, biliyordu, unuttu sadece…
Unuttu…