Yeni bahar

yakarım geceleri

ıslaksa kibritlerim, gözlerinle

veririm alevlere bu şehri

yalnızlığımı aydınlatsalardı eğer

yakardım geceleri....

ne kadar kelimesizim şimdi

oturmuşum hayali bir kayısı ağacının altında

kokusu gitmez burnumdan

aklımı karıştıran tadı

yakabilseydim şimdi geceleri

ıslatmasaydın kibritleri

gözlerinde düşünmeseydi alev kendini

özlemeseydim anadolulu bir kayısı ağacında meyveyi...

etim, canım, ruhumun elbisesi gibi dururdu bedenin

aklımdan bir şarkı gibi geçerdi aşk

omzumun üstünde saçlarının elleri okşarken o şehri

düşünmemişken daha yakmayı geceleri

gözlerinin değdiği yerde kaldı birden adım

sonrası yok adım ve atabildiğim bir adım

kaldırımlarına sevginin

bir şehirdi çocukluğum da

bayramlarda ateşin üstünden atladığım ellerini sıkıca tutup

hayretle koştuğum üstüne

korkunun hayvanlığı yoktu daha cesaretin bileğinin dövüştüğü yerde

ve aklımdaydın işte

gözlerin seyrediyordu ateşten bir hıdırellezin içinden

çelimsiz bacaklarımın koşuşunu ateşin üstüne...

yeni bahar diyorlardı işte

bütün eskimiş aşklarımıza...

20 mart 2008