Yeni bir yaşam lazım

Yeni bir yaşam tarzı yaşamayı öğrenmekte zorlanıyorum şu günlerde. Fakat şükürler olsun umutluyum! Bu umut sayesinde açık fikirli davranabiliyorum. Her şeyi bilmek zorunda olmadığımı sık sık hatırlatıyorum kendime. Böylece yardım istemem kolaylaşıyor. Şükürler olsun!

Köye alışmam konusunda gelen önerilerden biri; bahçenin küçük bir bölümüne domates, biber, patlıcan dikmemdi. Yardım alarak şükürler olsun gerçekleştirdim. Fakat durdurmak mümkün mü? Bamya ve börülce de diktim. Bazıları “ geç kaldığımı “ söylese de ben diktim. Çıkmayacak dediğimiz şeyler, şu son birkaç gündür yağan yağmurun etkisiyle de pıtrak gibi patladılar. Sanırım şimdi de seyreltmem gerecek. Kısmet işte! İyi niyetli olarak ayak işlerini yaptıktan sonra; zaten olması gereken ne ise o oluyor. Fakat ayak işleri de açıkçası zorluyor beni. Hasta oldum sonunda. İnanın rüyamda bile ot yolmaya başlamıştım artık.

Şimdi biraz daha yavaş hareket ediyorum. Çünkü biliyorum ki; yeni bir yaşam tarzı için yeni fikirlere ihtiyacım var. Fakat eskilerini de bırakabilmek için zamana ihtiyacım var. Telaşa gerek yok!

Zihnimi yeni fikirlere açıyorum ve hayatımı yeni bir yolda yaşamayı öğreniyorum. Aşağıdaki öyküyü de sık sık kendime anımsatıyorum. Aynen aktarıyorum:

“Padişahın biri, bahar mevsiminde tebdil-i kıyafetle dolaşırken, yaşlı bir çiftçinin bahçesinde meyve fidanı diktiğini görür. Selam verir ve sorar:

-Sen bu fidanları dikiyorsun ama meyvelerini yiyebilecek misin?

Yaşlı çiftçi bilge gibi cevap verir:

- Efendim, dedelerimiz ve babalarımız dikti biz yedik, biz de dikelim ki çocuklarımız yesin. Bu cevap padişahın hoşuna gider ve yaverine;

- Şuna bir kese altın verin, der. Çiftçi;

- Efendim gördünüz mü, herkesin diktiği fidanları yıllar sonra ürün verir, benimkisi hemen verdi, der. Bu cevabı da çok beğenen padişah, şuna bir kese altın daha verin, der. Bir anda iki kese altın sahibi olan çiftçi aynı bilgelikle cevap verir:

- Efendim, herkesin meyvesi yılda bir ürün verirken, bakın benim meyvelerim peş peşe iki ürün verdi, der. Padişah;

- Şu adama bir kese altın daha verin, hemen uzaklaşalım, ihtiyara cevap yetişmiyor, bu gidişle hazineyi boşaltacak, der.”