Yitik, mezarsız gömü...

Sarı saçları vardı; gün ışığında değişen ebru gibi renk, renk tellerine takılırdı yüreğim! Alır götürürdü denizde girdaba kapılmış gibi ışıltısı gözlerinin. Düşlerimi süslerdi, 14 yaşımda gönüllü prangalı, kürek mahkumu; ne derseniz deyin, ben yitik mezarı belirsiz gömü.

 Adına aşk diyorlardı o zaman.

Necla Nazır filmleri dönerdi VHS kasetlerde, Ferdi arabesk bir şarkı tuttururdu, derken filmin yarısı gelmiş, kahvede çaycı lanet sarı sıcak limonları sokardı gözümüze.

Tuşlu Shaplorenz (yanlış yazdıysam affola) teybini satıp çay parası eden Mustafa’ya bakardı gözlerimiz; ya paramız yetmezse diye. Mustafa’nın okey dercesine işaretini görünce salakça Necla ile Ferdi’nin öbür tarafta kavuşmasını izlemeyi umarak bakardık b.ktan Tv ekranına.

En çok Kadir İnanır ile Melike Zobu’nun oynadığı Kaçak filmini sevmiştik galiba (Umarım doğru anımsıyorumdur). Melike benim ekranlarda gördüğüm ve o zamanlarda -aşk ne ki- taptığım kadındı. Melike sevgilim olsa Kadir’i milyon kez öldürebilirdim.

Her gün kasabaya inip VHS videolarda hayal perdesine takılmak kolay değildi. Yaşıtlarım üniversiteli olmuş, köyü, arazisi olmasına rağmen adam gibi yaşayacak geliri olmayan babam baraj inşaatında çalışırken ve elleri bugünün tabiri ile paramparça, maket bıçağı ile kesilmiş gibi; kara kuru kapanmaz yaralar olarak bana bakarken doğrusu yüreğim parçalanıyordu.

VHS kasetleri izlerken ortaokulda bir türlü aşk-ı ilan edemediğim (A)’yı düşünürdüm. Hatta benim için katıldığımız bir münazarada “Modaya uymamalıyı” savunurken yaşadığımız ortaklık/paydaşlık unutulur gibi değil. Serde iki sözcüğü yan yana getirip, “Aaaaçık gezerler baldır bacakkk, bu işin sonuuu ne olacak!”diye kapitalist düzene/modaya 13/14 YAŞINDA KAFA TUTARKEN  münazara arkadaşım/aşkım ile yan yana olmak beni dünyanın en mutlu insanı olarak anılarıma kazıyordu.

(Olanak buldukça devam edecek)…