Yitirdik artık

Çocukluğumu hatırlıyorum da... Küçük bir köyde geçti yaz tatillerim. Çok güzel, güzel olduğu kadar da paylaşımların ve komşuluk ilişkilerinin en görülmeye değer günleriydi!

Hiç unutmam o hafta alışveriş yapılamamış, evde 1 su bardağı sıvı yağa ihtiyaç var! Annem beni yan komşuya gönderdi. Bugünkü gibi kapı zili yok! Elimle vurdum kapıya. Kapı bir gıcırtıyla açıldı. "Hoş geldin" diye seslenen komşumuz Satılmış Amca'nın hanımı idi. "Beni annem gönderdi, 1 su bardağı sıvı yağa ihtiyacımız varmış", dedim. "Gel içeri oğlum" dedi. Hemen mutfağa yöneldi. Elimdeki su bardağını sıvı yağla doldurdu. "Annene selamlarımı ilet" dedi ve ben uzaklaşıncaya kadar arkamdan kapıyı kapatmadı.

Bugün mü? Büyüdüm, değil mi?

Şimdi maalesef aynı binada oturduğum, kapı komşumuz bile beni tanımadı!!! Bir gün evden cıktım, kapı komşumuzla apartman çıkışında karşılaştım. "Günaydın" diye seslendim. Cevap vermedi. "Komşu günaydın" dedim. Yine cevap vermedi. Bunun üzerine sert bir ses tonuyla seslendim. "Beyefendi size sesleniyorum" dedim. Döndü ve "günaydın, kusura bakmayın duymadım" dedi. Aslında duymadığı ben değildim. Duymak istemediği bekli de yitirdiğimiz, unuttuğumuz komşuluk ilişkileriydi.