Yunanistan' a bir-iki...

Yunanistan’a yolculuk heyecanı başladı. Nihayet bir sürü aksilikten sonra annemin pasaport işleri geçtiğimiz Cuma halloldu. Dün de annemin dayısı geldi bizi ziyarete. Annemin İskeçe’ de doğduğu ve iki yaşına kadar yaşadığı evi bana güzelce tarif etti hazırladığı yol haritasında. Anneme değil de özellikle bana anlattı, işi sağlam tutmak adına. Benim gençliğime duyduğu güvenin altını çizerek tekrar tekrar anlattı elindeki kâğıttan detayları. Sohbet uzadıkça ayrıntılar, dolayısıyla öyküler de çoğaldı.

Bu ayrıntılardan birinde kendi korkularımı buluverdim. Çok etkilendim ve hemen not aldım. Dere yolundan bahsederken, büyük bir olasılıkla şimdi yerinde yeller esen bir fırından bahsetti. Fırıncı Foti’nin bize çok faydası dokundu, dedi. Zaten orada Yunanlılar bile Türkçe konuşurmuş. Türkler çoğunlukta olduğu için böyle bir çaba içindeymişler iletişim adına. Fırıncı Foti, ekmek konusunda dayılara yardımcı olurmuş olmasına da bir de o sıcak ekmekle, kapının önünde bekleyen o yüzlerce kişinin beklediği kabalıktan geçmek varmış. Ekmeği kâğıda sarıp sarmalasa da sıcaklığından elleri yanarmış, ayrıca ekmek onca kalabalığın içinden geçerken parçalanırmış. Anlayacağınız eve ekmeğin bir parçasını bile getirebilmek öylesine zormuş. Bahsettiği 1941 Alman Harbi sıraları.

Bense açlık nedir bilmezken, hep bir açlık korkusu yaşar dururum. Sokaktaki aç olabilecek insanlardan bile kendimi sorumlu hissedecek kadar abartırım bazen bu korkumu. Kaynağını bir kez daha Süleyman Dayı’nın ağzından duymak korkumu anımsattı bana. Bizim çocukluğumuz büyüklerimizden dinlediğimiz nice savaş anılarının acıklı ayrıntılarıyla geçti. Hep ders almamız ve halimize şükretmemiz için iyi niyetli anlatılan öykülerdi. Fakat ben bunları farkına varmadan abartıp yaşamımı zaman zaman yönetilemez hale getirdim. Bugün geçmişe ait olduğunu bir kez daha hatırlatma fırsatı buldum kendime Süleyman Dayı sayesinde. O yüzden tüm büyüklerime minnet doluyum. İyi ki varsınız!