Yurudum gideyirum, selam geri durana.

- 7.gün-

Bugün sonuncu gün. Ve sabahın ilk sürprizi, yörede günlerdir kendisine hasret kalınan güneş. O şimdi Ayder’in yemyeşil alpin çayırlarına, dağların eteklerindeki koyu yeşil çamların sivri uçlarına vuruyor. Bugün için anlatılacak pek bir şey yok. Biraz yörede gezinti, sonra minibüsle Trabzon’a dönüş. Yolda aldığımız fındıklardan hiç memnun kalmadığımızı söylemeliyim bu arada. Fındıkçı amca, devletten yediği kazığın acısını bizden çıkarırcasına ıslak fındıkları satmış bize; biraz bekletince küf kokan, kuruyunca iyice çekip, küçülen, kalitesiz fındıklar bunlar. Trabzon’da akşama kadar Boztepe’deki bir çay bahçesinde oturup sohbet ederek otobüs saatimizi bekliyoruz. Trabzon şehir merkezini beğeniyorum. Farklı kültürlerin bir arada yaşadığı eski çağların bir metropolü olduğu her halinden anlaşılıyor; tıpkı İstanbul ve İzmir’de olduğu gibi.

Tüm gece süren rahatsız bir otobüs yolculuğundan sonra, sabah güneş altında uyuklamakta olan Ankara, son bir haftadır gördüğümüz görüntülerle tam bir tezat halinde. 12 saatlik yolculuktan sersemlemiş halde uyku tulumlarımızı ve çantalarımızı durakta bekleyen taksilere atıyoruz. İşte yine kendi şehrimizdeyiz, tozlu ve güneşli; şairin de dediği gibi, nereye gidersek gidelim şehrimiz de bizimle birlikte, hep bizim peşimizden geliyor; yollar dönüp dolaşıp yine hep ona çıkıyor.

Ama bu durum, bizi, Karadeniz’in aşkla buluşan yeşilini ve mavisini düşlemekten alıkoyamıyor. Mümkün olan ilk fırsatta oraya tekrar geri dönebilmek için içimizde taze bir umut, kafamızda yeni planlarla evlerimize dağılıyoruz.

SON