Zerafet ve mizah ölmez

Saat 13.20. Cep telefonuma bir mesaj geldi. "Erdal İnönü vefat etmiş. Başımız sağolsun. Halil"

Halil'i tanıyorum, ama Erdal İnönü'yü ıııh tanımıyorum. Halil neden bana bu mesajı yolladı? Benim Erdal İnönü ile ne alakam var? Bir türlü bağlantı kuramadım. Bütün gün, Erdal inönü ile benim ne işim oldu, nerede karşılaştım, nerede sohbet ettim? düşündüm-taşındım bir türlü bulamadım.

Dedim , "Herhalde Halil Bey, üzüntüsünü paylaşacak birini arıyordu, en yakın beni buldu. Sağolsun."

Akşam haberlerini izliyorum. Her kanalda Erdal İnönü'nün bilinen - bilinmeyen bir sürü yönü anlatılıyor. Fizik profesörlüğü, politikacılığı vs.vs.

Dınnnn !

Buldum, öğleden beri kafamdaki soruların cevabını.

Nezaketi ve espirili kişiliği.

Nezaket. Rahmetlinin yaşamında verdiği nezaket örneklerine bakarak, benimki O'nun yanında solda sıfır kalır. Ama, pek de mütavazi olmayayım, "birazcık" benzerliğimiz var. Bulunduğum her ortamda, görüşü ne olursa olsun, hiç kimsenin görüş ve düşüncelerinden dolayı birbirini üzmesine izin vermedim. Hep uzlaşmadan, hep barış ve hoşgörüden yana oldum. Zaman zaman benim de zıvanadan çıktığım olmadı değil. Zaten zor iştir her durumda nezaket ve zerafet. Şöle mangal gibi yürek ve sağlam mı sağlam sinir sistemi ister. Baktım olmuyor, çeker giderim.

Espiri. Rahmetlinin espiri anlayışına bakarak, benimkiler ufak tefek zeka kokar.

Çok konuşkan biri değilim. İnsanların kişilik haklarına sonsuz saygı duyarım. Muhabbetin bütünlüğü içerisinde bir-iki laf ederim. Arkadaşlarım - dostlarım gülerse, ben de gülerim.

Hepsi bu kadar.

Halil'in bir bildiği vardı.

Toprağı bol olsun.

Zerafet ve mizah ölmez.

* Baktım, hep yeni fotoğrafları konmuş. Ben eski, çooook eski bu fotoğrafını "affına" sığınarak koymayı tercih ettim.