Zorun daha zoru

İlk konserinden sonra kızım için daha zor bir dönem başladı. O sene ilkokul egitmini bitiriyordu ve yaşamı ile ilgili çok önemli bir karar vermek zorundaydı. Ya ilk okuldan sonra müzik eğitimini meslek eğitimi olarak devam ettirecekti veya müziği hobi olarak kabul edip normal lise egitimi yapacak ve ilerde belki başka bir mesleği seçecekti. Çok zor bir karar. 11 yaşındaki bir çocuğun tüm yaşamı ile ilgili bir karar vermesi çok zor. Anne baba olarak da çok büyük sorumluluk alıyorsunuz. Zira o yaşlarda çok sevdiği müzik egitiminden ilerki yaşlarda koparak vasıfsız kalan bir çok genç tanıyorum. Biz çok şanslı idik. Kızım kararını büyük bir olgunlukla verdi ve hiç bir zaman bu kararından pişmanlık duymadı. Zaman zaman benim bıkkınlık geçirdiğim anlar oldu ama o hiç bir zaman kemandan başka bir meslek düşünmedi. 

Ne büyük bir sevda imiş bu. O kararını vermiş, yolunu seçmişti ama babası ile benim hala kafamızda soru işaretleri vardı. Sonunda olayı ülke dışında da soruşturmak gerektiğini düşündük ve o yaz yurt dişinda bir yaz kursu kazanan ablasının yanına bir haftalık bir yolculuk için onu da gönderdik. Sırtında küçücük çantası, elinde minik kemanı hostesin elini tutup giderken arkasından baktım o zaman ne zorlu bir yola çıktığımızı anladım. Ama o öyle kararlı idiki giderken arkasını dönüp bakmadı. Daha önceden yurt dişinda randevu alınan ve dünyanın adı geçen konservatuarlarından birinde profesör olan hanım, kızımın müzik yeteneğını duyduğunda "Ülkeniz böyle bir çocuğa sahip olduğu için ne kadar şanslı olduğunun farkında mı?" demiş. 

Biz böyle bir çocuğa sahip olduğumuz için ne kadar şanslı olduğumuzun farkındaydık. Ve bunu hiçbir zaman unutmadık. 11 yaşında yapılan bu ilk yurt dışı denemesi ile dünyaya açılmış olduk. Yurt dışından alınan bu referans biraz içimizi rahatlatmişti . Ama bir başka sorunu da gündeme getirmişti. Kızımın mutlaka dünyaya açılması gerektiği söylenmişti. Bu durum çok zor bir olaydı. Zor günler, çok zor günler bizi bekliyordu.