Cüneyt Arkın

77 ya da 78 yılıydı. Ankara'da akademiye gidiyordum. Haftasonları tek lüksümüz sinemaya gitmekti. Sinemaya olan tutkum çocukluğumda başladı. Beldemizde Belediyenin işlettiği bir sinema vardı. Beş kilometre mesafeye yürüyerek sinemaya giderdik. 

Ankara' da bir hafta sonu Maltepe' deki sinemaya hangi filmler oynuyor diye bakmaya gittim. Sinemanın önünde lacivert bir mercedesi hortumla yıkıyorlar, önünde Cüneyt Arkın tek başına gülümseyerek bakıyor. Lacivert takım elbise ve kravatlı. Ben de tam karşısında durup öyle bakakaldım. Yanına gitmedim ya da akıl mı edemedim bilmiyorum. 

Asıl anlatmak istediğim onun gözleriydi. Ben ömrü hayatımda öyle güzel ve etkileyici bir göz görmedim. Sinemalarda ve televizyonlarda o güzel gözler net görülmüyor, biraz bulanık görülüyor. Oysa pırıl pırıl masmavi bir çift göz, insan bakmaya doyamıyor. Boy pos fizik mükemmel, saçlar ortadan ikiye ayrılmış til til. Sanıyorum otuzbeşli yaşlardaydı. Ah be Cüneyt abim, çağırsaydı beni yanına, bir küçük rolde oynasaydım belki ben de tanınmış olacaktım. Hala içimde oyunculuk hevesi var. Hiç tanınmadan bilinmeden ölüp gideceğim şu dünyadan garip garip. 

Sinemada benim tercihim Yılmaz Güney duruşudur aslında. Ağalığa, zulme başkaldırı benim de ruhumda var. Çok üzüldüm sonuna, feleğin gözü kör olsun. 

Epeydir sinemaya gitmedim. Benim tercih edeceğim filmler pek olmuyor. En son gittiğim film, gerçek bir aşk hikayesiydi. Bir kürt gencine aşık olan kız İstanbul'dan Kuzey Irak' a gitmek için yola çıkıyor, aşkı için maceralı bir yolculuk yapıyor. Filmi dört seyirci izledik. Yan salonda Recep İvedik 2 oynuyordu, aynı anda film sona erdiğinde İvedik'ten çıkanlar ne kadar kalabalıktı. Tabi bu tercih meselesi. Şimdi olsa ben yine aynı filme giderim. 

Sayın Cüneyt Arkın'a sağlıklı ve uzun bir yaşam dilerim, saygılarımla.