...Ölümü...

dağlar
yalnızlık
ovalar
sonsuzluk
toprak
nihayetti...

tıfıldı...
ilk fırtınada
takati
kesilecek
kadar.
içini
mesken
tutmuş
karıncalarla
kara
bir
günde
savruldu
çıt
diye
bir ses çıktı
önce
sonrası
kızılca
kıyametti...

devindikçe
taze
otların
arasında
kara
bir
çalı
gibi,
ne
çirkin mişim
dedi...

yukarıdan
bakmaya
benzemiyordu
aşağıda
olmak...
ve
çaresiz
olmak...

rüzgar...
zaman...
aman
vermiyordu...
yosun
tutmuş
bir
kayaya
yaslamıştı
kendini
üzerine
değen
yağmurla...

bir güneş...
bir yağmur...
bir güneş...
bir yağmur...

böyle mi
olurdu
eksilmek
kendinden...
böyle mi
olurdu
karışmak
toprağa...

tıfıldı...
hey
beti benzi
mum
yalanmış...
ben
dine
adanmış...

tezat...