Işığın rengi

Birden içindeki parlayan bütün ışıklar söndü,

ani bir elektrik kesintisi oldu ruhunda. Kısa devre

gibi aniden.Ve korkuyordu bu kesintinin uzun süreli

olmasından, böyle olursa ne yapacağını bilmiyordu.

* * *

Her şey kapkaranlık oluvermişti henüz yolun

başındayken, ” nasıl yolumu bulacağım” şimdi diye

düşündü. Hiç düşünmemişti karanlıkta nasıl yürüyeceğini.

Kabul etmek istemiyordu karanlığı, tekrar hissetmek

istiyordu o ışığı.

* * *

” Bekleseydin biraz, yoluma başlasaydım gümüş rengi ışığında.”

diye kendisiyle konuştu, ışığın duymasına imkan yoktu.

O bir ışıktı ne de olsa, ama ışığın da bir enerjisi vardı.

Bu ışık ile enerji bulmuştu. Işık olmayınca karanlığa

gömüldü. Oysa uzun zamandır beklemişti bu ışığı.

Beklemişti bu ışıktan aldığı enerjiyle, ruhundaki üstü örtülmüş,

değerinin ne olduğunu bilmediği taşları ortaya çıkarmayı.

Şimdi el yordamıyla yapması getrekiyordu. Zaten

hep böyle olmamış mıydı? Onun payına düşen de buydu.

Işıksızlığına alıştırıp gözlerini, önündeki kağıda;

<ı>YAŞAMIN SIRADANLIĞI İÇİNDE

<ı>

<ı>KARŞILAŞSA RUHLARIMIZ

<ı>

<ı>BİR BAHAR TAZELİĞİNDE,

<ı>

<ı>HİÇ SEVİŞMESELER DE

<ı>

<ı>DEVAM EDEBİLİRMİYİZ YİNE DE.

Yazdıktan sonra devam etmeye karar verdi.