''Eş'' olmak...

Nasıl başlayacağımı bilemedim. Yazacak kelime bulamadım nedense. Çevremde o kadar çok boşanmış insan var ki. Küçücük bebeleri ile tek başına kalmış bir sürü insan. Kadını ve erkeğiyle yapayalnızlar. Aileleri vardır tabii ama ''eş'' daha bir başka sanki. Bana mı öyle geliyor yoksa?

Hayat şartları eskiye nazaran daha iyi. Eğitim koşulları, iş olanakları, maddi imkanlar çok değil on yıl öncesine göre hayal edilemez düzeyde. Herşey daha iyiye gidiyor aile bağları haricinde. Tek ebeveynli o kadar çok çocuk var ki. Üstelik bu durum normal kabul ediliyor artık toplumumuzda.

Bir sorun yaşandığında ''olmazsa boşanırım kahrını mı çekeceğim bunun'' düşüncesiyle hareket ediliyor. Tüketim toplumu olmak belki de bu hislerimizi köreltti. Sorunlara çözüm aramak zor geliyor artık. Tek kullanımlık poşetlerde yaşıyoruz ilişkilerimizi. Aile hayatımız da kullanılıp atılacak bir eşyaya döndü. Görünmez bavullar antrede hazır bekliyor. Evlilik sadece kağıt üzerinde kalıyor, gençlerimiz nikah yapıyor, düğün yapıyor, çoluk çocuğa karışıyor ama o imza beyinde atılmıyor''Eş'' olamıyorlar birbirlerine.İki can bir ruhda birleşmenin tadını bilseler, kadar kolay yıkılmayacak belki kurulan yuvalar.

Kadın erkeğe yer erkek kadına gök olsa, kadın erkeğe baca erkek kadına ateş olsa olabilse...Erkeklerimiz eşlerinin başlarının tacı olduğunu görebilse...Dışarda gönül eğlendirmenin, evin yükünü onun omuzuna yıkmanın erkeklik olmadığını anlasa... Akşam yatağa girdiğinde karısının saçlarını öpüp koklayarak uyumanın mutluluğunu yaşasa... Kadınlarımız çalışıyor olmanın eşlerinin de onların memuru olması demek olmadığını anlasa... Akşam yatağa girdiğinde kocasının göğsüne sokulup uyumanın ne kadar harika birşey olduğunun farkında olsa... Herşey daha güzel olmaz mı?