"Ben bu yüzden kimseden gidemem gitmem "

Garip çağın garip insanlarıyız sanırım....
Hani insan ilişkilerinin gittikçe azaldığından dem vurup şikayet ediyoruz ya. Hani mızırdanıyoruz ya anlaşılmamaktan ve yanlız kalmaktan. Sanırım dibine kadar hakediyoruz!!!!!!

Bugün bir arkadaşımla yaptığım kısa bir telefon görüşmesi satırlarıma böyle başlamama neden oldu.
İnsanların güvenilmezliğinden dem vurdu bana dolayısıyla da fazla birşey paylaşmadığını ekledi sözlerine!!
Biraz yanlış kişiye söyledi sanırım bu cümleleri benim gibi blog satırlarından birçok insanla sıkıntılarını, mutluluklarını paylaşan bir insana!!!!

İlişkiler ve değişen dengeler...
Evet bir zaman birçok şeyi paylaşmış olduğunuz bir dostunuzla yollarınız bir noktada ayrılabiliyor ve hatta aranızda çeşitli sürtüşmeler çıkıp da daha da kırıcı olaylar yaşayabiliyorsunuz.
Şimdi sabahki telefon görüşmesine dönecek olursak bu olasılık yüzünden herkesle belli bir sınır dahilinde yaşamak gerekirmiş ilişkileri...
Görüşlere saygım sonsuz ancak benim kafamda çeşitli soru işaretleri de oluşturmadı değil bu bakış açısı ;

1. Böyle düşünen bir insan ki dostum olduğunu düşünüyorum benimle ne ölçüde paylaşıyordur kendisini ?
2. Bu biraz " Hani nasıl olsa sonunda kış gelecek bahara sevinmeye ne gerek var" düşüncesi ile birçok baharı kaçırmaya benzemiyor mu? Ya da en nihayetinde öleceğiz deyip şimdiden hayatımıza son vermeye?
3. Tamam belki haklıdır hani kendini korumak amacıyla yapıyordur varsayalım; hangimiz cam fanus içerisinde yaşıyor ki? Ve hangimiz kendimizi ne denli uzaklaştırırsak uzaklaştıralım birilerinden kırılmaktan kaçınabiliyoruz ki?
4. Kendini kendine bu denli sakladığında ne derece samimi ve içten ilişkiler kurabilirsin ki??

Hayat gelip geçiyor bize kalansa sanırım anılar bu da ancak paylaştıklarımızla doğru orantılı. Kötü ya da iyi demiyorum dikkat edin önemli olan anılarımız diyorum bizi biz yapan değerler...
Arkadaşıma şöyle cevap verdim;
" Beni dedim; Ali kırsa Mehmet onarabilir; yani " İnsan insanın kurdudur ama insanı insan yapan yine insandır" bence. Kırılıcam diye, üzülebilirim diye neden kapayım kendimi insanlara? Ben seviyorum insanları ne derece kırarlarsa kırsınlar beni sanırım seksen yaşına gelsem de bu konudaki görüşlerim ve davranışlarım değişmeyecek dedim.
Çok kızdı bana; " Böyle diyor sonra üzülüyorsun" dedi...
Düşündüm gün boyu, bu arada yeni yeni kazanmış olduğum pozitif enerjimin vücudumdan benliğimden çıkıp gittiğini ve yine onulmaz düşüncelere kapıldığımı hissettim bir anda....
???
Düşündüm... Böylemiydim ben gerçekten? Yani içim başka dışım başka mı söylüyordu??

Şimdi içimdeki; insana dair ümitlerimi ve güvenimi bir kenara bırakmak bana hala ve evet hala acı veriyor. Yok hayır ben eğer buradan bu satırları yazıp en gizli diplerimi ve soru işaretlerimi paylaşabiliyorsam sizlerle ve sizlerden de bana özel ve güzel mesajlar yorumlar geliyorsa...
Sanırım yanılmadım....
Sanırım insana güvenmeye ve sevmeye devam edeceğim....
Evet gelir geçer yüzler olacak hayatımda ve şanslıysam eğer bir elin beş parmağını geçmeyecek kalıcı dostluklarım ve gönül bağlarım olacak!!
Bu fırsatı sadece benim değil hepimizin hakettiğine inanıyorum...
Bu fırsatta sanırım en başta açık ve samimi olmakla elimize geçiyor.....

Ve sevgili dostlarım şu son günlerde daha bir anlamlı gelen sevgili Sezen' in bir şarkı sözüyle noktalamak istiyorum satırlarımı.....
Şu an mırıldanırken bu satırları ne çok beni anlattığını düşünüyorum;

Bazen daha fazladır her şey
Bir eşikten atlar insan
Yüzüne bakmak istemez yaşamın
O kadar azalmıştır anlam

O zaman hemen git radyoyu aç bir şarkı tut
Ya da bir kitap oku mutlaka iyi geliyor
Ya da balkona çık bağır bağırabildiğin kadar
Zehir dışarı akmadan yürek yıkanmıyor

Ama fazla da üzülme hayat bitiyor bir gün
Ayrılıktan kaçılmıyor
Hem çok zor hem de çok kısa bir macera ömür
Ömür imtihanla geçiyor

Ben bu yüzden hiç kimseden gidemem gitmem
Unutamam acı tatlı ne varsa hazinemdir
Acının insana kattığı değeri bilirim küsemem
Acıdan geçmeyen şarkılar biraz eksiktir

Bir şiirden bir sözden
Bir melodiden bir filmden
Geçirip güzelleştirmeden can dayanmıyor
Yıldızların o ışıklı fırçası azıcık değmeden
Bu şahane hüzün tablosu tamamlanmıyor

Ama fazla da üzülme hayat bitiyor bir gün
Ayrılıktan kaçılmıyor
Hem çok zor hem de çok kısa bir macera ömür
Ömür imtihanla geçiyor

Ben bu yüzden hiç kimseden gidemem gitmem
Unutamam acı tatlı ne varsa hazinemdir
Acının insana kattığı değeri bilirim küsemem
Acıdan geçmeyen şarkılar biraz eksiktir

Sevgiyle kalın..........