Aslında aşk var mış ama ben geç kaldım ...

"Yanlızlığımın yaşamak zorunda olduğum beraberliğim" olduğunu henüz öğrendim. Bunca yıl arayışlar içinde geçti hangi kesişme noktasında kaçırdığımı merak ettim durdum o hayali sevgiliyi. hayallerimde vardı bir tek birde sonsuza dek aidiyet duygumu hissettiğim yanlız kendi içimde... Zaman zaman bir his beni alır götürürdü "o" nun nefreti ve sevgisi bilirdim ona ait olduğumu ama sağımda solumda bulamazdım onu hep aradım vazgeçmedim aramaktan en ümitsiz olduğum anda bile..

Ondört yıl önce bir çocuk vardı gülen gözleri, şefkat ve dostlukla parlayan yaşama sevinci dolu bir çocuk. Ondört yıl önce bu çocuğa aşık olmuştum ama araya giren olaylar ve yanlış insanlar nedeniyle hiç bir zaman anlatmamıştım ona olan aşkımı ve hayranlığımı. Dost olduk ve kaybettik birbirimizi yıllar içerisinde...

Ta ki bir gece vakti ansızın bilgisayarımda ismini görene kadar haberim yoktu onunda beni uzunca bir süre delice sevdiğinden. Ölümüne sevdiğinden. Bir gece öğrendim aşkını ve aramızdaki vakit uyuşmazlığını, kendimi sonsuza dek bir erkeğin gerçek aşkı ve sevgisinden mahrum olacağıma hazırladığım bir gece. Sınırsız acıların olduğu bir gece. Anlattı bana çocuksu masum aşkını. Ona çektirdiklerimi bu aşk uğruna ve tek duasının "beni son bir defa görmeden ölmemek " olduğu güneydoğu günlerini anlattı. Onulmaz acılar çektiğini ve bana ah ettiğini birde...

İçim acıdı. Söylenen her söz hem tedavi etti ruhumu hemde en koyusundan çılgınca bir acı verdi bana... Acı verdi geçkalmıştık birbirimize, acı verdi hayatlarımız tamamen farklı gelişebilirdi birimizden biri itiraf etmiş olsaydı. Keşkelerin ümitsizliği ve gerçekliğiydi ağlatan beni. Ve birde geç kalmışlık.
Çocuk büyümüştü gözlerinde aynı sevgi dolu ışıltılarla..." kızımda yaşadım seni" derken ağlıyordum, ilk defa kalbimin yerinden çıkacağını hissediyordum birinin muhteşem sevgisinden... kalbim ağlıyordu geç kalmış olduğumuzu bilmekten.
Çocuk büyümüştü hayallerimin prensi hayali sevgilim ne dersen de ait değildik ve olamazdık birbirimize...

Aslında aşk varmış diye derin bir iç çekiyorum şimdi...
Aslında aşk varmış aslında her kadın bir kere seviliyormuş çılgıncasına hayatında ve ne mutlu ki bende sevilmişim..
Vakit çok geç artık telafisi yok kaybedilmiş aşkların..
Artık sadece anılar var ve birde yaşanmamış sevgilerin masumiyetleri...
Artık içim rahat bir kere bir adam sevmiş beni. Ve aslında yaşanmışım, göz yaşlarında akmışım, zehir olmuşum, sonsuz acı vermişim büyük bir kalbe...
Ben bunu ondört yıl sonra bir gece vakti apansız öğrendim ...
Ben bunu öğrendiğimde ise çoktan geç kalmıştım aşka....

Sevgili dostum her şey gönlünce olsun. Hep temiz kalayım anılarında ve mutlu ol çok...
Beraber olduğumuz o muhteşem yıllarda beni bir kere bile incitmediğin için çok teşekkür ederim sana.
Bakışlarında hiç solmasın o gülümseme ve birde ..
Belki başka bir hayatta geç kalmayız birbirimize.....

Aslında aşk varmış...

ve ben onu kaçırmışım .....