#cocugasiddetedurde

18.04.2016

Saat 1:02

#cocugasiddetedurde

Tesadüf müdür ilahi bir farkedis icin firsat mi bilmiyorum. Bugun siddet haberleri art arda geldi. Gerci hangi gun gelmiyor ki…

Kaniksiyoruz sanirim gazetelerde okuya okuya, TV lerde izleye izleye. Yakinimiza gelince anliyoruz , gercekten duyuyoruz o aciyi yureklerimizde. Icimiz ciz ediyor. Bogum bogum oluyor , yutkunamiyor, susuyor, dua ediyor, dua edebiliyoruz sadece. Isyan ediyor, lanetliyoruz oncesinde.

Iste bana olan da eksik bir anlatimla olsa da bu. Tamamini anlatmaya kelimelerim kifayetsiz, yarim, eksik…

Sadece bir tek cumle yankilaniyor beynimde. Bir kadin; melek gibi, gencecik, savunmasiz bir kadin, nasil saatlerce sevdigi adamdan dayak yer. Hem de hic bir sebep yokken.

Allah’im ne sacma ne manasiz bir cumle ‘Hic bir sebep yokken!’ Nasil bir sebep bir canliya birakin saatlerce bir an icin bile olsa zarar vermeyi dusundurtebilir bir ‘insana’? Bir kadin nasil yalvararak o caninin, o mahlukatin elinden kurtulmak icin debelenir? Aklim, midem, ruhum anlamiyor bu durumu? Caresizce ağlamak istiyorum hatirladikca. Sonra tesadufen #cocugasiddetedurde kampanyasini görüyorum sosyal medyada. Boyle bir kampanyamiz var oldugu icin bile yazik bize. Bize , Turk insanina degil elbette biz  “insaciklara”. Insancik diyorum cunku hepimiz sucluyuz. Insan olamadigimiz icin.

Var midir cocukken, buyurken, hatta gazeteci Damla Celiktaban’in ifadesiyle “Cocuklugumuzdan itibaren ölürken”, siddete ugramayan. Iste bu yazi susmayalim diye. Su an bir tek bu geliyor elimden cunku. Susmamak, yazmak, haberdar etmek .

Bu blog benim hep dertlesme yerim oldu. Sakladim en yakinlarimdan bile uzunca bir sure. Ama bugun bu saatte , guzel , huzurlu gecen ya da oyle sandigim bir gunun ardindan sessiz cigliklarim, aglayislarim arasinda herkes duysun okusun isteyerek yine dertlesiyorum iste kendi bildigim yolla sizlerle.

Cocuklardan baslayak herseyi degistirebiliriz oyle degil mi? O kadini doven de cocuktu bir zamanlar. Ama belki de ‘egitimli, kulturlu!’ bir aileden de gelse, yine ‘egitimli, yetiskin!’ bir erkek de olsa belki de ruhunu öldürdü bir baksa siddet. O da yasatmayi degil oldurmeyi secti bir baskasina siddet uygulayarak.

Ne fark edecek demeyelim lutfen. Duyuralim duyurabildigimiz kadar herkese. Biz ki Ferah bebek icin hala kan ornegi vermeye kosuyorsak , hic tanimasak da bir yavruyu kurtarmak icin seferber olabiliyorsak tum yavrular icin bir sans var demektir. Bir tek cocuk icin bile fark etse ne cok yasam kurtulur, can bulur ruhlar yeniden.

Anne degilim. Belki de hic olamayacagim. Ama anne olan ve olmak isteyen herkese sesleniyorum. Sarilin cocuklariniza ama sadece ellerinizle degil ruhlarinizla da. Kendinizden koruyun once sonra herkesten. Sevmeyi, ozenmeyi ogretin. Her canin kutsal oldugunu… Gecmiyor cunku cocukluk travmalari. Hep kaliyor izi. Yillar gectikce daha da derine isliyor. Islemesin!

Cocuklar olmesin, yasasin. Sadece bedenen degil ruhen de …

Once kendi cocukluk yaralarimdan baslayarak hepinizi yaralarinizdan opuyorum Gecer umidiyle…

Ozlem