"Fakirliğim en büyük övünç kaynağımdır" ...

Sokrates” Maddi hayat bir derttir ve yalandır. Bunun için maddi hayatın yok edilmesi bir mutluluktur ve biz bunu dilemeliyiz” der.

Schopenhauer: “Hayat, olması gereken bir şeydir ama bir derttir; hiçliğe geçiş ise hayattaki tek mutluluktur” der.

Hz. Süleyman: “Dünyadaki her şey: delilik ve bilgelik, yoksulluk ve zenginlik, sevinç ve acı; bunların hepsi boştur, hiçtir. İnsan ölüp gider ve ardında hiçbir şey kalmaz. Ve bu saçmadır” der.

Buda: “Istırabın, acının, güçten düşmenin ihtiyarlığın ve ölümün kaçınılmazlığı ile yaşanmaz. İnsan kendini hayattan, hayatın her imkanlarından kurtarmak zorundadır” der.

Hz. Muhammed: “Fakirliğim, benim övünç kaynağımdır” der

Peki o zaman bu koşturup durma, daha çok kazanma ve daha çok sahip olma hırsı neden? Maddi zenginlikler için kayıp ettiğimiz değerlerin üzüntüsünü duymadan yaşamak nasıl bir düşüncedir? Filimin son sahnesinde, esas oğlanının ölmesini görmemek için sinemadan erken çıkıp gitmek midir vurdum duymaz, kaçak yaşantılarımız?

Saygı ve sevgilerimle 

Cihangir Ekmekçi