'İlle dostun bir tek gülü yareler beni'

'İlle dostun bir tek gulu yareler beni' Pir Sultan. Dostluk uzerine cok yazi yazildi, tipki ask gibi. Dost insanin eli ayagidir. Dost okyanus gibidir, derine indikce guvende hissedersin kendini. Orada herkes yoktur. Sakin bir konukluktur, telas yoktur, sorgulama yoktur, hesap yoktur.

Bir kahvenin hatri 40 yildan daha uzundur. Dostun kalbi sizlasa dunyanin herhangi bi noktasinda icin sizlar senin burda. Mesafeler bilinen olcum aletleri ile olculecek degerde degildir. Dostun sevindiginde gokyuzunde bir yildiz olacak kadar cok kabarir, yuregin ki bir insanla sevinebilmek uzulebilmekten daha zordur. Dostla aranda kan bagi yoktur, esin, is arkadasin degildir. Hicbir zorunluluk tasimazsin iliskinde. O sen oldugun icin seninledir.

Hatta bu bir ilskiden daha farklidir. Kimi zaman onun susadigi hissedersin bir bardak su goturursun, o da buna sasirmaz, dostluktur bu, olagandir hissetmek onun hissettigini. 'Su koskoca dunyada yapyalnizim' diye gecirirken icinden birileri sen 'yoooooooooooo neden yalniz olayim gunun herhangi bir saatinde calabilecegim hesapsiz kapilarim var' dersin icinden.

Dostluk isil isil carsilar gibidir bir kis gununde, aksam uzeri heyecanla evine kosan insanlar gibi neselidir. Dostluk gitti-gidiyorlar dunyasinda "ben varim, hayat var" demenin en garanti yoludur. Bir yerden bir piyano sesi duyarsin, bir kusun suya deger ayagi, bir cocuk ilk kelimesini soyler basit iki heceli, sen anlarsin dostluk var.

Hayat bazen soguk yuzunu gosterir, donakalirsin bir atesin karsisinda, o bildigin el kalbine uzansin beklersin, canlanmak icin yeniden, iste o zaman mesgulse, hatlar doluysa, yollar uzunsa vs... senin dostluk dedigin seyi orada o atese atarsin. Dostun uzdugu kadar kimse uzemez kisiyi. Oyle buyuk dostluklarin actigi bosluk kendi kadardir.