"Kafanın içinde yüzen kayığı unutma..."

“Kafanın içinde yüzen kayığı unutma” demişti şair…

Gecenin karanlık lacivertinde insan denizinin bana ait limanında oturmuş gözümün kıyılarına çarpan kendi dalgasında insan kalabalığını izledim… Bir senaryonun içine bir hayatı bir hayatın içine de yerleştiremedikleri senaryoyla sokağın sahnesinde ne yapacağını bilmeden savrulan ama ne yaptığını bilen zannında dolaşan zanlılar sürüsü… Bende gecenin Sherlock Holmes’u kendime biçtiğim kaptanlıkla cümleler denizinde kayığımı yüzdürüyorum işte… İnsanın insana zulmü her anında ve her yerinde nüfus edinirken dünyanın cep telefonuyla bu zulme tanıklık edip bir aaaa refleksiyle masada birkaç dakikaya sığdırılan dedikodu safsatasını geçmeyen konuşmayla önlerindeki salataya yumulan ağızlar ordusu… Gecenin yargıcı ben miyim bu hayat sorgusunda dedim ya ben kendimi de çözmeye çalışan kendime yargıç hayata sorgulu tanığım sadece yeri geldi sayfa mahkemesinde içini döken…. Heralde boşuna değildir bir çok kere dünyanın farklı coğrafyalarında tekrarlanan şu cümle “-bildiğim bir şey varsa hiçbir şey bilmediğimdir” İnsan denizinin içinde aklımdaki kayıkla hani şu şairin unutma dediği işte o kayıkla cümleye kürek çekerken insan aklının akıntısına karşı aklımın alamadığını arayıp durmak da nafile… Bir an durdum bıraktım küreklerimi cümle kayığın içinde bulunduğum metre karede 360 derece döndüm, farkkettim ki insanlık daha batmamış bir gemiden bir panikle terk etmişler gemiyi kayıklarla bilmedikleri bir yöne kürek çekme derdinde… Kendini kaldıramayan boğulmuş düşlerini bırakmışlar kendi kaderine, açılmışlar kadir bilmez yüzsüz bir yelkenle zulümün haritasında kendilerine mutluluk adası arıyorlar pusulası bozuk dümenleriyle… Kendi aklımın hakimi vuruyor düş kürsüsüne bir heybetle erteliyor sayfa mahkemesini bir başka cümle celsesine…