“Kendi” aranıyor!!!

Yediğim bir dilim ekmeğin, buğdayının ekilmesi, biçilmesi, öğütülüp un haline getirilmesi, yoğrulup pişirilmesi, satışa sunulması, ilgili mekanlara nakliyatı dahil fert fert, soframa geliş yolculuğundaki maddi manevi işbirliğimi nasıl inkar ederim? Toprakla, çiftçiyle, değirmenciyle, toptancıyla, fırınla, bakkalla gayet somut, izi sürülebilir ilişkimi nasıl yok sayarım? Sayamam. İçindeyimdir maddi-manevi emek döngüsünün. Ki buna şükran duyarım…

Gelin görün ki, her şeyin, her şeyle, daima olan bu bağlantısı yaşamda hep de şükran duyulası durumlar meydana getirmiyor.

Bir askerin canını alan kurşunda, kurşunu ateşleyen silahta, silahı tetikleyen karşı fikirde, fikri taşıyan can’da ekmeğe duyduğum huzuru nasıl duyarım? Gün gibi biliyorken hem de; aynıdır payım! Vergi’mi mi sorgulamalıyım? ‘Algı’mı beğenmemek sırf, yetmiyor savaşı bitirmeye zira!

‘Rejim elden gidiyor’ çığırmalarını manüple ettikleri manalarda yersiz buluyorum. Rejim; ‘kendi kendini yönettiğin sistem’ tanımlamalarda. ‘Kendi’ kendinibilmez bir cinnette firar oysa! Sığmıyor ele avuca tuttuğunda…

Kendine gel halkım, uyan BARIŞ’a…