Keşkelerimiz, Umutlarımız ve Yeni Bir Yıl

Hiç kirlenmeden yaşayabilmemiz mümkün olabilse...  Masumiyetimizi kaybetmeden, kendi yalanlarımıza inanmadan, hüzünler biriktirmeden. Canımızı yakan aşklardan uzak durabilsek, biri bize beyaz atlı prensin olmadığını söylese. Tercihlerimiz ille de mecburiyetlerimiz olmasa...

Uçurumun kenarına geldiğimizde, elimizi bırakmasa tutunduklarımız. Yeni tükenişler yaşamasak.  Katı gerçeklerin derinliğinde yitirmesek düşlerimizi, umutlarımız saklı kalsa yarınlara. Hayatın neresinde durduğumuzun bir önemi olmasa, hep yeni sevdalara açık olsa yüreğimiz.

Kendimizin kimsesi olma ıssızlığına sığınmadan, başkalarının yalnızlığına köprü kurmayı deneyebilsek. Yüreğimizle aramıza duvar örerek, içimizdeki gurur tanrısına kurban etmesek kendimizi.

Göstersek yaralarımızı, canımızın yandığını belli etmemek için kahkahaların ardına saklanmadan. Pencereleri sımsıkı kapatıp, radyonun sesini sonuna kadar açarak avaz avaz ağlamasak gidenlerin ardından. 

Ama en çok da içimizdeki çocuğu öldürmeden, oyuncaklarını kırmadan büyümeyi öğrenebilsek...

Evet, bu yıl da önceki yıllardan devreden keşkeler, umutlar, aldanışlar,bekleyişler ve erteye bırakılan düşlerle girsek de yeni yıla, -her şeye rağmen-  tüm dileklerimiz gerçekleşecekmişcesine seviniyoruz. Sağlık, mutluluk, aşk diliyoruz birbirimize. 

Haklı olarak mutlu olmak istiyoruz!

Ama biliyoruz ki, yeni yıl elinde sihirli bir değnekle gelmiyor hiçbir zaman. Heybesinde mucizeler yok dağıtmak için.

Bu yıl da diğerleri gibi geçecek...

Biz sadece bir yalnızlıktan, bir başka yalnızlığa geçeceğiz; yüreğimizde o hiç eksilmeyen umutlarımızla.

Hepsi o kadar!