"O" olmayacak..

"O"aranızdan ayrıldığında güçlü yaşamalısınız..
Dik..onurlu ve asil durmalısınız hayata karşı..o'nun evladı olduğunuz için..

Ülkemizin fotoğrafında, ailelerimizin genel çoğunluğunda göçebe ve gurbet görülmektedir..Halk türkülerimize baktığımızda gurbet ile ilgili çok sayıda türküler yakıldığını görürüz..
Anneden-babadan-yardan ayrılırken sevgilerini de birlikte götürürler gurbet ellere..
Uzaktan dokunamazlar sevdiklerine ama her an yüreklerinde taşırlar sevgilerini. Yanıbaşındaymış gibi hissederler..
Zaten sevgi de bu değilmi?

Siz gurbet ellerdeyken, sevdiklerinizden birisi..örneğin annenizin bir hastalık durumunda, yanına koşarsınız..o'nu öpersiniz, koklarsınız, dokunursunuz..
Hastalığında iyileşme görüldüğünde siz tekrar dönersiniz gurbet yuvanıza..
İşinize bıraktığınız yerden başlarsınız tekrar..
Yeni bir haber alırsınız "anneniz, kurtuluşu olmayan hastalığa yakalanmış"diye..

İşte o an, hayatınız bitmiştir sanki..
Yaşamın anlamı yok artık sizin için..
Yıkıldınız..
Bittiniz..
Sevdiğiniz çiçeklere bakamıyorsunuz..
Etrafınız sanki karanlık bir tünel gibi..
Konuşulanları duymuyorsunuz..dinlemiyorsunuz..
Yemiyorsunuz..
İçmiyorsunuz..

Uzun zaman kendinizi dinliyorsunuz..
Ve..
Susuyorsunuz..hiç konuşmuyorsunuz..

İç dünyanıza şunu söylüyorsunuz; "beni dokuz ay on gün karnında taşıyan, acıkıp ağladığımda mama verip, süt emziren, üşüdüğümde üstümü örten tek varlığım'ı aramızdan ayrıldıktan sonra o'nu yaşatmam için genlerini vucüdümda taşıyarak yaşamasını sağlayacağım"..

"..konuşuyorsan, anneniz de konuşuyor..
Geziyor, yürüyorsanız, anneniz de..
Gülüyor ve ağlıyorsanız, anneniz de gülüyor ve ağlıyor.."

Siz varolduğunuz sürece anneniz hep yaşayacak..