"Sen anlat, ben dinlerim baba"

9 yaşındayım. Babamla evimizin yakınındaki tren yolunun yanından yürüyoruz. Babam, üzüntülü ve çaresiz. Annemin onu hiç dinlemediğinden, bu yüzden hiç konuşamadığından, derdini anlatamadığından bahsediyor. Öyle üzgünüm ki...

"Bana anlatabilirsin. Ben dinlerim seni.' diyorum. 

Sadece gülümsüyor.

O gün, diğer günlerden farklı olarak, evdeki kavgadan, bağrışmadan ve şiddetten arta kalan; sadece bu cümle ve gülümseme oluyor.

Çocuk ruhuma vedalaştığım tam olarak bu yaşlara denk geliyor sanırım. 9 yaş...

Sonrası çocuk bedende, gittikçe ağırlaşan bir ruh...
Hayatla baş edemediğinden, derinlere saklanmış, korku dolu çocukluğum.

Şimdilerde, kendisiyle aramız iyi...Onu saklandığı yerden çıkarmak, ve severek büyütmeye çalışmak hiç kolay olmadı.

Başlangıçta çok zordu. Bir enkazın saçlarını okşayarak, ona tekrar çocuk olduğunu hatirlatmak, ve bu yolda onu iyileştirmek, işi bilenlerle çıkılan içsel yolculuklar, terapiler, seanslar...

Ve yollar, yollar...Kat edilen, edildikçe korkup içine kaçan ve her seferinde daha da derinlerden getirilen masum kız çocuğunun yolu...

Çocukluğum ve gençliğim...

Yol da yolculuk da sensin der Buda...Evet ben ikisi de oldum...Yolda bir yolculuk hikayesi...

Çocuk ruhumla birlikte, çok eğleniyoruz şimdilerde... Anladım ki, ayrı değilmişiz.. Ruhumuz hiç büyümüyormuş ki...
Olgunlaşmak dediğimiz şey, onun öğrenmesiymiş hayatı ve bilgeleşmesiymiş...

Bilge ruh da, hayat gibi oluyormuş. Şakacı, oyuncu ve yeri geldiğinde de bir o kadar anaç ve babacan...

Babama: "Sen anlat ben dinlerim" diyen ruhumun yaşı yoktu elbet...
Babasını çok seven ve evde huzur isteyen bir çocuğun çırpınışıydı o...

Çocukluğu çocuk, ergenliği ergen olarak yaşatmak gerekmiş ruhumuza. Bugünün bilge ruhları olabilmemiz için...

Şimdi, bazı bazı o çocuğu bende görenler oluyor...Onlar gözlerimde, sesimde, konuşmalarımda, henüz tam bilgeleşmemiş çocuk ruhumu görüyorlar. Garipsiyorlar tabii...

Yoldayım demiştim...Onlara bu yanımı gösteriyorsam, ne kadar şanslılar...

9 yaşındaki çocuk naifliği, onlarla paylaşılıyor. Demek ki, ne çok seviliyorlar...

Peki ya siz, Siz hangi zamanlarda o çocuk gözleriyle bakıyorsunuz hayata?..

Ayşe Burcu Eren

www.ayseburcueren.com.tr