‘Yüz kitabınız’da kaç arkadaşınız var?

Racon bununla ölcülüyor bu aralar… 50 den az arkadaşı olana adam demiyorlar.

Halbuki eskiden yürekten bizi seven, az ama öz sayıda dostumuz olsa bu bize yeterdi. Onlar bizim iyi ve kötü günlerimizde yanımızda olurlar ve her türlü çileyi, kaprisi çekerler fakat bizi asla terketmezlerdi. Neşeli halimizi de, üzüntülü halimizi de bilir, gözlerimizden ne düşündüğümüzü şıp diye anlar, ağlamak istediğimizde kucak açar, dertlerimizi paylaşırlardı.

Onlar bizim zenginliğimizdi, gururumuzdu ve kimseyle paylaşmak istemediğimiz bencil ayrıcalıklarımızdı.

Bunca yıl sonra, sadece gülümseyen resimlerle doldu ‘Yüzkitaplarımız’.

Kimilerini görmeyeli 20 küsür sene geçmiş. ‘Ne oldu da koptuk birbirimizden?’ diye düşünüyor insan. Ayrıca neden birbirimizi bu şekilde buluyoruz ki? Sanal alem bizi çepeçevre kuşattı.

Yanlış anlaşılmasın, ben lise arkadaşlarımı bulmaktan ötürü çok mutluyum ama burada bir gariplik var gibi geliyor.

Yüz kitabındaki hemen hepsi gülen yüzler bana yetmiyor. Arada gönderilen emailler yalnızca yaşadığımız ana ait… Paylaşılan hayaller, hayatlar, omuz omuza bir yolculuk yok o yüzlerde.

Arkadaşlar birbirlerinin hayatlarında iz bırakırlar… İşte bu yok. Büyük bir eksiklik ve burukluk duyuyorum. Onlar şimdi 40 küsür yaşındalar. Ama 17 yaşımdan bu zamana kadar yanlarında yoktum. Hayatlarını bensiz pekala devam ettirdiler. Onlar büyürken benden hiç etkilenmediler. Bir eksiklik hissetmedik ve en acısı özlemedik birbirimizi. Belki özledik de bunu ifade edemedik.

Yurt dışında yaşadığım için, lise arkadaşlarımın bunca yıl sonraki ilk toplantısına gidemiyorum. Ne kadar üzücü…

Umarım ki bundan sonraki yıllarda, büyürken ve yaşlanırken birbirimizde gerçek izler bırakalım, emailler değil…