117. Gün

Tükeniyor günlerimiz, zamanımız gitgide azalıyor. Her geçen gün biraz daha yabancılaşıyoruz ilk geldiğimiz günkü insana. Daha acımasız oluyoruz, daha gaddar, daha bencil. Kalan günlerimizdeki tek dileğimiz ise insanlığımızdan hala bir şeylerin yerinde olması, insanlığımıza dair hala bir şeylerin içimizde kalabilmesi.

Aslında fazla bile kaldık burada, yapacağımız her görevi  şan ve şerefle yerine getirdik. Sadece fuzuli zaman harcıyoruz

 Halen yetmiş altı adet mermim var birde on beş kilogramlık bir çelik yeleğim ve günde iki saat sabahın körü nöbetim. Bunların yanına psikolojik sırt ve bel ağrılarım eklendi. Kışın en sert saatlerini geçirdim, elimdeki çay bardağında yarım kalan çayın donuşunana şahit oldum. -25 C lik bir sıcaklığa pardon soğukluğa şahit oldum. Soğuktan neredeyse ellerim patlama noktasına gelecekti. Ama tüm vazifeleri şan ve şerefle yerine getirdim.

Şimdi bahar başlamak üzere, karlar eriyor. Sabahın körü nöbetleri artık kuş cıvıltıları ile bitmeye başladı. Fazla bir zamanımız kalmadı. Topu topu elli gün ve nasıl geçeceğinden çok bitişinden sonrasını düşündüren bir elli gün…