163. Gün

Bitti.

Hiç hayal etmediğimiz gibi başlayan bu hikayenin de sonuna geldik.

Zor oldu, kimi zaman acılıydı. Vakit bir noktada takılıp kalıyordu sanki. Buzun bile donduğu soğuk havalarda ellerimdeki kanın donduğunu hissettim. Sonra bahar gösterdi yüzünü. Güneş yüzümüze vurmaya başladı. Her zaman acılı olmaz bir süreç kimi zamanlarda da az biraz keyif verdi.

Üstümüze düşen görevleri yerine getirmenin gururuyla, şan ve şerefle bitirdim.

Çift düşünerek tek başladığım bu süreci gene tek başıma tamamladım.

Ve çelik yeleğimi, tüfeğimi ve yetmiş altı adet mermimi teslim ettim bugün. Bu bahar papatyalar benim gelişimi, dönüşümü, değişmemi karşılamak için açıyor.

Ve bitti en sonunda, geliyorum…