12 Eylül

1958 doğumlu, üniversite bitirmiş bir insan olarak, 12 eylül öncesini çok iyi bilen, o dönemi uzun süre yaşamış bir kişiyim. 1980 öncesi bu dönemi en şiddetli yaşayan bir yerde, Hacettepe Merkez Kampüsünde 5 yılımı geçirdim. Son 2 yılım darbe sonrasıdır ve huzurludur.

Ülke, soğuk savaş nedeni ile de hem emperyalist ülkelerin hem de komünist ülkelerin gizli servislerinin mücadele alanı haline gelmiş, her gün onlarca insan karşılıklı öldürülmekte, bu arada bilim adamları, aydınlar sağcı-solcu değerlendirilmeleri ile hücrelerde yargılanmakta ve suikaste kurban gitmekte, bir sizden bir bizden siyaseti güdülmekte, siyasiler hiçbir açılım yapamamakta aksine onlarda kısır döngü içine girmiş durumda (belki olayı kavrayamamanın belki de o gizli servislerin etkileri ile), Türkiye aynı o Osmanlı nın "hasta adam" görüntüsünde, bu nedenlerle etraftaki sırtlanların ağzını sulandırmakta... Bizler ülkenin Atatürk'ü lider kabul etmiş gençleri, okuyalım mı yoksa ülke elden gidiyor, okumanın bir anlamı yok, (sanki birşey yapabilecekmiş gibi) bir yerden mücadeleye mi girmeli ikileminde iken, hele aylarca Cumhurbaşkanı seçilememiş, siyasi liderler hiçbirşeyi okuyamıyor, kendilerini o çekişmeye kaptırmış, aynı o gençler gibi onların da hiçbir yapıcı faaliyet yok, onlar da birbirlerine küfretmekle meşgul, yıkıcılık yarışına girilmiş, artık iç savaş kaçınılmaz.

Uzun bir süre bu liderlerin yıkıcılığa bu kadar alet olmaları, yapıcı hiçbir faaliyette bulunamamaları beni düşündürdü. Sonunda bunu tamamen ülkeyi tepeden kuşbaşı görememelerine, bu yetenekte olmamalarına bağladım. Çünkü bunlar asla gerçek devlet adamı değillerdi.

Bu durumda, ben darbelere kesinlikle karşı ve demokrat bir insan olmama rağmen, 12 Eylül darbesine karşı olmadım. Ama ben bunu yaşayarak öğrendim. Bazı şeyler yaşanmadan anlaşılamaz. Bunun için o dönemleri yaşamayan gençlere kızmıyorum ama o dönemleri yaşamalarına rağmen bunu anlatmayanlara, gençleri uyarmayanlara kızmamak elde değil.

Altmış ihtilali bence tartışılır. Emre Kongar hocamızdır, ama bunun tam tersine inanmaktadır. Birtakım somut rakamlara bakarak bu kararı en doğru verebiliriz. En önemli somut rakamı ne verebilir? Tabii ki insan hayatı. Emre Hocaya sorarım 1960 ihtilali öncesi kaç kişi, 12 Eylül öncesi kaç kişi ölmüştür? Ayrıca bu darbelerin hangisinde siyasi liderler asılmıştır? 12 Eylülden önce binlerce insan ölmüşken, 12 Eylülde (çok acıdır ama) sadece 50 kişi o da yargılanarak, asılmıştır. Tabii keşke bu da olmasaydı ama herbiri 3-5 insan öldürmüş ve bu suçlar da kesin olarak mahkemelerde saptanmışsa fazla diyecek birşey de kalmıyor. Ayrıca 12 Eylül olmasa bu rakamın çok çok üstünde insan ölmeyecek miydi? Bu ölenlerin çoğu da bir kahvede taranarak veya bombalanarak, suçsuz günahsız insanlar olmayacak mıydı?

Belki de ülkemizin düşmanlarının planı tutacak ve bir iç savaş çıkacaktı. Atatürk Türkiye'si belki de şimdi olmayacaktı. Bu da birtakım güçlerin istediği şeydi. Lord Curzon un vasiyeti böylece yerine getirilmiş olacaktı.

Böyle bir ortamda 12 Eylül ihtilali yapıldı. 35 yaşından genç arkadaşlarımız o günleri yaşamadı, temenni ediyorum ki hiç yaşamazlar. Ama inanın ki ülkemiz çok büyük bir tehlike atlattı. Ve yine inanın ki 12 Eylül olmasaydı, ülkemiz şu anki durumda olmayacaktı. O günleri yıllarca içinde yaşamış bir insan olarak, Türk Silahlı Kuvvetlerinin bilinçli ve planlı olarak bu derece yıpratılmaya çalışılması, birtakım dizilerde bile Türk askerinin işgal kuvveti askeri gibi gösterilmesi inanın beni şüphelendirmekte ve korkutmakta. Acaba Lord Curzoncular gene faaliyette mi? Torunlarımız özgür bir ülkede yaşayamıyacak mı?

12 Eylül öncesi, siyasi olaylara girmeyerek okumaya çalışan bir genç olmak istememe rağmen, çok asker ve polis jopu yemiş, ayağından vurularak katledilme tehlikesi atlatmış, günlerce askeri cezaevinde yatmış bir insan olmama rağmen, 12 Eylül haklı olarak yapılmıştır diyorum ve 12 Eylüller öncesi dönemlerin yaşanmamasını diliyorum ve TSK nin fert olarak değil de toptan yıpratılması konusuna tüm insanlarımızın dikkatli olmasını istiyorum.