1922'den beri zafer yine zafer

1922'de zaferle sonuçlandı Büyük Taarruz. 

26 Ağustos, saat sabahın karanlığı, henüz gün ışımamıştı. Taarruz bekleyişi sonlara yaklaşmaktaydı. Kimse yerinde duramıyordu. Nazım Hikmet şöyle anlatmıştı o anları Kuvvayı Milliye Destanında: 

“…Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu

Ve yıldızlar öyle ışıltılı

öyle ferahtılar ki

Şayak kalpaklı adam

Nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden

Güzel ve rahat günlere inanıyordu ki

Ve gülen bıyıkları ile duruyordu ki mavzerinin yanında

Birden bire beş adım sağında O`nu gördü

Paşalar o`nun arkasındaydılar

O saati sordu

paşalar üç dediler..." 

Sonra şöyle devam eder Nazım:

"...Sarışın bir kurda benziyordu

Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı

Yürüdü uçurumun başına kadar

Eğildi, durdu

Bıraksalar

İnce, uzun bacakları üstünde yaylanarak

Ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak,

Kocatepe’den Afyon ovasına atlayacaktı..." 

Dillendirmiş Nazım, bize düşünmek kalıyor bu dizelerin ardından. 

Düşünün ki; ne mühim olay. Ne mühim zafer. Ne çok kan, ne çok can, ne çok ana, ne çok kardeş, ne çok gönlünü veren, ne çok Ata'ya saygı, ne çok zafere koşan yolda kendinden olan, ne çok bizi yersiz, yurtsuz bırakmayan, ne çok şimdiki imkanlarımızı sağlayan, ne çokmuşuz... 

Düşünelim ki; Ne az gönlünü veren. Ne az Ata'ya saygı, ne az zafere koşan yolda kendinden olan, ne az bizi yersiz, yurtsuz bırakmamak için çabalayan, ne az şimdiki imkanlarımıza şükreden. Ne kadar azalmışız... 

Tek yapabildiğimizin bu olduğuna inandırıp rahatlatalım vicdanımızı. 

İster rengi solmuş olsun, ister olağan kırmızı. 

Çok değil bir bayrak asalım. 

Bir sokağa girdiğimizde kafamızı kaldırıyorsak, kırmızı bir gökyüzü görelim. 

Hiç değilse bugün. 

En azından bu kadar azalmış olmayalım. 

Biz de o azlardan olmayalım. 

Sen rahat uyu Ata'm. 

Tek bayrak kalır belki. Belki o kadar azalmış oluruz. 

Elimizden geldiği kadar hatırlatırız seni. 

Hakettiğinden az. 

Bir kuru bayrakla.