22 ARLK

Biliyor musun; yanlış bir yerde miyim, diye sordum ben de kendime önce. Gözle görülen bir şey yoktu aslında, söze dökülmüyordu, başkalarınca yansıtılmıyordu bana, tutup anlamaya, anlatmaya çalışsam elime avucuma gelen tek bir kelime bile yoktu. Ama aklın takvimi yüreğinkini yalancı çıkarmıştı bir şekilde ve bu gereksiz ısrar, kendini kandırmaca, bu bitmek bilmeyen uzun bekleyiş gitgide canımı daha çok acıtıyordu.

Yanlış bir yerde miyim, diye sordum ben de kendime. Durduğum yer hangimize yakındı en çok ve hangimiz bir diğerinden ne kadar daha uzak? Sahi ben nasıl gelmiştim bu noktaya, hangi arada atıp da adımımı geçmiştim sınırın bu yakasına? Hadi geçtim diyelim, neden sağlam hissetmiyordum peki bastığım yeri, neden kayıp gidiyordu hızla aklımdan düşünceler, yüreğimden kelimeler? Ben buradaysam peki sen neredeydin, senin sınırın neresiydi? Hangi kelimelerini sunacaktın bana sabırsızca beklediğim her gün, bastığın onca toprak hangi yürekten, yüreklerden geçiyordu? Oysa daha geçen gün seyrettiğim bir filmde “her zaman her şeyin cevabı yoktur” diyordu bir kadın. Ve benim yüreğim soramadığım tüm sorulara inat hala ve ısrarla o kadına inanmak istiyordu.

Biliyor musun; ben notaları doğru bir şarkıyı yanlış sözlerle mırıldanıyordum belki de. Hep yaptığım bir şeydi aslında ama bu sefer ki feci şekilde kulak tırmalıyordu, o yüzden sen duymadan susayım istedim. Hiç açılmayacağı bilinen -üstelik bu mevsimde yok yere aralık bırakılmış- bir kapıyı kimse üşütüp hasta olmadan sessizce kapamak. Nasıl çıktığını, nereye gittiğini kendinin bile bilmediği bir yol üzerinden yokluğum fark edilmeden, yanlış virajlara döndüğüm, erken duraklarda indiğim görülmeden geri dönüp yeniden başladığım yere varmak. Kırdığım, kırıldığım cümleleri sen okumadan onarmak istedim. İmla hatalarıyla dolu, öznesi yüklemi birbirine karışmış öyküleri sil baştan yazmak. Sen şaşırma, üzülme, kızma, merak etme diye ben hem bil hem de bilme istedim. Bilmediğin yerlerde özlenip, bildiğin yerde olmak...

Evet, yanlış bir yerde miyim, diye sordum ben de kendi kendime. Cevabım ne söze döküldü, ne de bir göze değdi, zamana ve sessizliğe karışıp gitti. Şimdi neredesin peki, diye soruyorsan eğer buradayım, işte. Cevabım kendi içimde, yine, yeni, yeniden buradayım. Olması gerektiği gibi, olması gerektiği şekilde...

ARALIK MEKTUPLARI 10’