4 . Sonnet

Gölgesinde kalmıştı masallaşan o yazın
Havasında giderek arınan o beyazın
Gözlerinden girip de bir çift mavi olsaydı
Dağ yolu yolcusunun gözleri yanmasıydı.

Uğunarak sorardım, yürek seni ne yapsam
İşlerdi iliğime çok katışık bir kanın
Vururdu çiftesini elin günün yabanın
Acısına benzemez, yürek seni ne yapsam.

Bakınca sonsuzuna kendini var sayardı
Titreyerek gelirdi akşam çöken göllere
Belki tükenmezdi aşk, kışından korkmasaydı.

Ellerimde bir demet çiçek oldu o günler
Eser birden usuma, denizini koklarım
Gerçekliği yitmeden pembe-beyaz gümüşün.

Erdal Ceyhan