Hayat

Merhaba ben yazmaya ilk defa burda başlayacağım. Bence insanın duygularını sözcüklere dökebilmesi kadar büyük bir yetenek daha yok. Kendini o cümlelerde ifade edebilmek gerçekten de çok müthiş bir duygu. Tamam benim fazla bilgi birikimim yok belki de. Ama bundan kendimi mi sorumlu tutmalıyım bilmiyorum gerçekten de. Daha çocukken o test sorularına mahkum edilen bir beyinden ne kadar akılcı, üretici davranması beklenebilirse ben de o kadar üretici olabildim işte. Ama ben kendime söz vermiştim, üniversiteyi kazanacak bi şeylere artık son verecektim, kendi istediklerimi yapabilecek, o testlerden kurtulacak, üretmeye başlayacaktım. Ama baktım ki aslında sistem her yerde aynı işliyor, insanlar milyonlarca kişinin hayatını tıpkı kendilerine yapıldığı gibi kendi kurallarıyla şekillendiriyorlardı. Nereye giderseniz gidin bundan kurtuluş yoktu sürekli insanların sizden istediklerini yaparsanız insanların gözünde (?) başarılı oluyordunuz. Ama bu bir türlü bitmek bilmiyordu, önünüze yeni yeni kurallar ve aşılması gereken engeller koymaya devam ediyorardı.

Artık hayatın ne demek olduğunu ayrımına varıyordu insan. Dünya bir kutu, insanlar o kutuyu kendine yurt edinmiş yaratıklar ve kurallar aslında o yaratıkların o kutuyu paylaşmak zorunda olduğu yaratıklar için koydukları engellerden ibaretti. Kutuya gelen her yeni yaratıktan sonra o engeller arttıkça artıyor ve yaratıkları daha büyük sorumluluklar bekliyordu. Ya bu engeller sırasıyla aşılacaktı ya da aşamadığımız her engelle bir kat daha dibe batacaktık ve o yaratıkların oyuncağı olacaktık.

İşta hayat insana böyle sunuluyor ya oyuncak olacaksın ya da bir yaratık... Bazısı savaşmadan bu sistemi yanlış buluyor ve terkediyor hayatı... Acaba onların seçtiği hayat mı daha anlamlı?