Post-modern kölelik

İstanbul'daki sel felaketinde, yük taşımak için üretilen ancak personel servisine dönüştürülen araçta 7 kadın işçi boğularak öldü. Pencerenin ve sürgülü kapının bulunmadığı minibüsün kapısının ise sel nedeniyle oluşan basınçtan açılamadığı belirlendi. Sonuç; tam bir karmaşa ve başkalarını suçlayarak kendini savunma yarışı. Sorumluluk hisseden, hissetse bile bunu açığa vuran yok.

Bu durum post modern karmaşada bir tür yarı gönüllü ya da çaresiz kölelik düzeni görüntüsü veriyor. Bu insanlar global tüketim toplumunun kendilerine ulaşan zehiirli tırnakları olan iletişim araçlarının büyüsü altında yurtlarından kopup, emeklerini post modern köle olarak gönüllü pazarlama karşılığında büyük şehrin nimetlerinden (gerçekte ise yağmasından) pay almak için göç ediyorlar. Köle sahiplerini oluşturan ve gerçekte kendileri de asıl efendilerin kahyaları olarak tüm pis işlerini yürüten kayıt dışı, taşaron her türden işletmeler (ki meşru literatürde tüm işletmeler içerisinde % 99, 8 oranında yer tuttukları ve toplam istihdamın %77'sini sağladıkları için KOBİ genellemesi altında yüceltilmektedirler) aracılığıyla devşiriliyorlar. Bu düzenin siyasi meşruiyeti ise global dünyanın uzantısı olarak "demokrasi" cilik gösterisi altında bu insanların oylarını efsunlayıp ele geçiren siyasi partier ve onların kapıkulları olan hertürden bürokrasi aracılığıyla sağlanmakta. Burada efsunlama dahil her türden meşruiyet sağlamanın temel aracını ise ne yazık ki boynunda ilmikle dolaşan sahipleri ile medya oluşturmaktadır. İşte hepimizin birer parçası olduğu düzen bu.

Bu karanlıktan çıkış umudunu sürdürebilmek için de herşeye rağmen insanın düşünen bir varlık olduğuna, yaşadığı acıları kaydeden bir hafızası olduğuna ve öğrenme yeteneğine güvenmekten başka çıkar yol görünmemektedir.