"Sen bu çocuğa çizmeyi öğret... Resmetmeyi öğret. Öğret ki neşeyi resmetsin, mutluluğu boyasın, hüznü karalasın... "Böyle miydi? Can acısıydı en çok korktuğu... Yara bereden, ölümden bile daha çok..
Yağmur dolu bir bulut buldum bu sabah başucumda... Gözlerimi açtığımda... Oysa bir yıldız koymuştum avucuma... Kör karanlıklarda ışısın diye.... Bir tutam gün ışığı aktı gözlerime. Gün ışığı gözl..
Güzel şeyler yaz. Güzel olur yazdıkların, güzel bakarsa gözlerin... Ben öyle sanırım. Aklına getirme kötü şeyler.Bahar sabahları gibi değil elbet, yaşamın bütünü... Güzel şeyler ko..
Sen yürüyorsun. Duruyor birileri öylece...Sen geçip gidiyorsun, geride kalanlar, kalıyor öylece....Sen duruyorsun, birileri geçip gidiyor öylece...Bir şiir yazıyorum, hayatı anlatıyoru..
Tek katlı bahçeli evlerin sokaklarında büyüdüm ben... Ceviz ağacı, dut ağacı olurdu bahçelerde. Kiraz ağacı ya da erik ağacı bulmakta hiç zor olmazdı. Bizim sokakta yoksa, mutlaka vardı başka sokakta...
Tek katlı bahçeli evlerin sokaklarında büyüdüm. Çocuklar geçerdi, sokağa bakan penceremizin önünden. Çocuklar öyle çoktu ki... Çocuklar öyle şen, öyle çocuk...Badem ağacımız yalancı baharlara ..
Ama hayatın farkındayım. Hem güzel, hem acı. İyi midir farkında olmak? Yoksa iyi midir farkında ol..