GONCA’YA… Gözlerimden anlardın içimdeki sonu gelmez kavgaları... Her zaman benim tarafımda savaşır; kalkanlarla savunurdun gözlerimi. Bazen tutar kolumdan çekerdin kendine beni ‘Yıldız ol’ dediğin..
Neresi olursa olsun gidip orada öğretmenlik yapacağım dediğimde çok mu büyük konuştum acaba diye düşünmüştüm Bitlis’e atandığımı duyduğumda. Doğudaydı ama tam olarak nerdeydi? Nasıl bir yerdi? Şu var ..
Düşlerimi en zor vedalardan toparlayıp tıka basa dolduruyorum valizime… Bu düş dolu çantayı parmaklarımın arasında zor zaptediyorum. Öylesine cıvıl cıvıllar ki…Her biri çantayı yumruklayıp duruyor dur..
HAZANBir insanın hayatının sona ermesi için illa ki ölmesi mi gerekir?Hayır...Hazan'ın hayatı da öyle olmadı.Hazan nefes alıyordu, Hazan görüyor, Hazan duyuyor, Hazan hareket edebil..
