Yılın en uzun gecesinde doğmuşum. Bu yüzden midir bilinmez ruhlarımızın özgür kaldığı geceleri severim. Karanlıkta giz’lerin ortaya çıktığını, içinde giz barındıran şeylerinse zehirli olduğunu bilirim. Ben de zehrimi geceleri yazarak dökerim. Büyüdükçe cevaplarımın artmasını beklerken tek artan şey sorularım oldu. Ama geçen zamanın bana öğrettiği; aslolan şeyin cevaplar değil, doğru soruyu sormak olduğunu anladım. Aldığım iktisat eğitiminin bana tek faydası, sorularıma bir de varsayımlarımı ekledim. Mevcut koşullardaki (ceteris paribus) tüm soru ve varsayımlar oluşturulmuştur bende! Müzik ve kitaplarsa; hayattaki vazgeçilmezlerim. Yanında kahve de varsa bir süre beni yalnız bırakın, üretmeliyim. Hayata tutunmaya çalışan disconnectus erectuslar olarak bir iz bırakmaya çalışıyoruz. Ben düş’tüğümü hissettiğim an tutunmak için yazmaya başlıyorum (Bknz: “Yazıyorum, öyleyse varım!” Hezcartes).
Kendimize ait bir dünya, bize özel düşlerimiz olmalı. Daha çok düşlemeliyiz çünkü düşlerimiz kadar gerçeğiz. Düşlerimiz kadar ben’liğimiz… Öğretilenler ise sadece bilinen varsayımlar; doğrusu, yanlışı; zaman ve mekana göre değişen… Yazma hızım, konuşma hızıma hiçbir zaman yetişemeyecek biliyorum. Ama konuştuklarımız atmosferde kaybolup gittiği için yazarak yaşadığıma dair bir kanıt bırakmak istiyorum.
“Bildiklerimi; herkes bilebilir. Yüreğimdir; sadece bana ait olan” demiş Goethe. Benim için bir de yazdıklarım...