Bebekken çok sessiz olduğum için gerizekalı şüphesiyle doktora götürülmüşüm. Çizgi filmlerde bile ağlayan duygusal bir çocukmuşum. Sınıfta çok sessiz olduğum için öğretmenim aileme sorunlu bir çocuk olduğumu söylemiş.

Öğrencilik yıllarımın geri kalanı da hep aynı sessizlik içinde geçti. Görünmeyeni görmeye çalışıp, madalyonun öteki yüzüne de bakmak istedim hep.

Bu özelliğim çalışma hayatında çok işime yaradı. Kariyer basamaklarını birer birer tırmandım. Türkiye'de bebek ve çocuk sağlığı için ilklere öncü olan bir ilaç firmasında ürün müdürü olarak çalışıyorum.

Hayatım boyunca bir çerçevenin içine sığdırılmaya çalıştım. Çoğumuz gibi. Bazılarına sığdım, bazılarından taştım, bazıları da çok büyük geldi, kendimi küçük gördüm, ya da büyük. Belki de bu yüzden çevremdekilerin tepkisini topladım.

Oysaki ben hayatın içinde kanat çırpıyordum. Diğer kanat çırpanlara bakarak uçmanın nasıl bir şey olduğunu anlamaya çabalıyordum. Ne ileri gitmek ne de geri kalmak korkum vardı. Kanat çırpıyor olmanın tadını çıkarıyordum. Şu anda yazmanın tadını çıkarttığım gibi. Yazıyorum ve paylaşıyorum. Mutlu oluyorum.