Acılardan soyunmak

Sararmış yapraklar gibi son kez dolanın saçlarıma…Kopardığınız her telle, düşün boynuma…

Tüm sıkıntımı yine dümdüz saçlarımdan aldım…ne kolay makası vurduğunda, sanki uçlarındaki hüznü de saçacağım yerlere…

Sonra tıpkı ayin yapar gibi elimde kırmızı şarabımla tek tek tellerini okşayacağım. Onlar benimdi…benimdi…ama şimdi hüznün esirleri…

Soyunmam lazım…hepsini tek tek atmam lazım üzerimden…farzet güneş doğacak birazdan, farzet tenin ısınacak…korkma soyun…

Bir omzumdan seni sıyırsam hüzün …Bir omzumdan şu sonbaharı…

Sıyrılıp giderken sol yanıma uğra…uğra…acıt. Bir de çizgi at…kanat…unutmasın ki acısını mutlu olduğunda mutluluğunu sevsin bu beden.

Dökülürken üzerimden geçmişin vedası , okşamadan küskün…küsme ben seni de sevmiştim bir zamanlar…ama şimdi vedaları sevmiyorum…git hadi!

Şimdi ne zaman bir gemi görsem, ne zaman bir tren, ağlamak geliyor içimden…sanki her el sallayan benim sevgilim, her ağlayan benim anam, her çocuk benim çocuğum...özlediğim….

Sen de git özlem sıyrıl bedenimden yoruldum artık ben.

Son kez dokun hasret ne olur bıkkın tenime ve yerini bırak artık bahar yeline…

Okşayıp ürpertsin gece
Sabaha yakın kızıl
Yeter unutayım seni acı
Ayak uçlarıma yığıl ! …