Acılarımız

Niçin bu kadar duygusallaştım aniden bilmiyorum. Garip bir hüzün sardı içimi. İnsan bir an dahi olsun ilk gençlik beklentilerini hatırlayınca ve dahası bunların hayatında yerini bulamadığını gözlemleyince kabuk tutup kapandığını zannettiği yaralarının aslında hiç ama hiç iyileşmediğini farkediyor. Bu çok acıtıyor yüreğimi. Hayatın acılığını ve zorluğunu sindirmek belki de bu durum nedeniyle bu kadar güç oluyor. Sürekli "sen bu şekilde mi yaşayacaktın?" diye soran sinir bozucu bir sesle yaşamak, yaşam mücadelesini bir kat daha zorlaştırıyor. Daha üretici, hayal dünyası daha zengin bir hayatım olmasını isterdim oysa ki. İstekleriyle alay edilmemiş aksine teşvik edilmiş, umutlarına gülünmemiş aksine yeni filizler yeşertmiş, sevgileri küçümsenmemiş aksine saygıyla karşılanmış bir ilk gençlik geçirebilseydim eğer, şu an akan göz yaşlarım akmazdı belki. 

Özsaygısı dolayısıyla özgüveni törpülenmemiş bir ergen olsaydım eğer şu an hayallerimin yarıdan çoğunu gerçekleştirmiş, kendisine ve doğal sonucu olarak yakın çevresine daha fazla sevgi duyabilen mutlu bir birey olabilirdim diye düşünüyorum. İnsanların inatla kendi pencerelerinden baktıkları hayatın onların değil sadece benim olduğunu keşke o zamanlar bilebilseydim ve bildirebilseydim. Şu an içimden sadece, hayatımın şekillenmesinde payı olan herkese öfkeyle haykırmak geliyor "ben buyum işte, ister beğen ister beğenme " diye.