Aciz bedenim

Karar vermekten aciz bir beden,

Ne olduğunu bilmeden etrafa bakan gözler,

Ve işte… ben…

Yine üzerime çöktü karanlık

Defol! Uzak dur benden!

Bu sefer izin veremem sana..

Yo hayır… Engel olamıyorum işte

Yaşam enerjime uzanamıyorum bu sefer

Ve işte.. bitti..

Kapandı gözlerim,

Daha da karardı dünya…

Soğudu, titredim… Hislerim dondu…

Ben oldum, ‘gerçek ben’

duygusuz ben…

özlediğim o günlere dönmüşüm meğer

İstenmeyen ben olmuşum, kovulmuşum yaşamaktan

Ne çok hırpalanmışım baksana

Her yanım yara bere…

Uykusuz kalmışım, gözlerim çökük

Rengim bembeyaz, korkmuşum..

Aynalar kaçmış bende, bilememişim kim olduğumu yine

Grileşmiş benliğimi leş olmuşum, yokmuşum yine

Biri varmış olmayanların içinde

Aslında o da hiç olmamış ya,

boşver kapat gözlerini sen,

sadece dinle..

Biri varmış orada beni ayakta tutan

Tutmaya çalıştıkça batan,

Battıkça direnen,

Direndikçe batan,

Battıkça…

Gözyaşları varmış

Aktıkça çoğalan,

Çoğaldıkça sel olan,

Oldukça akan,

Aktıkça..

Gözleri varmış bakan…

Elleri varmış kanayan..

Peki ya kendisi?

Aslında hiç olmayan?

Peki ya umutları?

Kör kütük sarhoş olan?

Ben…?

Yo hayır, olmamalı…

Olmamalıydı…