Adı: Eray

“Biri şu kimsesiz çocuğa yardım edebilir mi? Yemek yemek de zorlanıyor da…” Koşa koşa Mahi Teyzem’ in odaya girdiğini gördüm. O mu yardım edecekti kimsesiz çocuğa? O mu yedirecekti yemeğini? Bir an pabucumun dama atıldığını hisseder gibi oldum. Ve sordum anneme “Kim bu kimsesiz dedikleri?” Annem “Bilmiyorum, görmedim bilmek de istemiyorum.” dedi. Bu söze verebileceğim bir cevap yoktu açıkçası, ne diyeyim?
Çok geçmedi uzanmıştım, biri “Kız sen karpuz gibi yatıyor musun? “Kalk dolaş bakalım biraz” dedi. Mehmet Ali den başkası olamazdı bu sözleri sarfeden… Kızdım biraz ama O da takılıyordu bana farkındaydım. İşi zordu cerrah olmaya hazırlanıyordu. Sen çık odamdan, kalkıyorum, tamam dedim. Yanıma geldi ve alnıma bir etiket yapıştırdı. “Artık senin de kendi adına bir barkotun var.” dedi. Gülüyordu ve çıktı.
Koridorlarda dolanırken tüm odaları süzdüm tek tek…Kimsesiz çocuğu arıyordum. Odaların birinde; sapsarı yüzüyle, burnuna kadar çekilmiş bir yorganla, saçları eciş meciş içinde, bir kolunda serum, yataktan sarkan bir sonda torbası ve bacağında bir katater vardı. İşte o an anladım işinin hiç da kolay olmadığını. Etrafında hiç kimse yoktu refakatçı diyebileceğim… İşte o an anladım O’nun kimsesiz olabileceğini…
Adı Eray’mış… 19 yaşında bir şeker hastası… Haftada bir saat diyalize giriyormuş… Böbreklerini düzeltmeye çalışıyorlarmış, idrarını tutamıyormuş. Komada gelmiş zaten ve insüline de başlamışlar günde 3 kez…. Bizim odada istihbarat güçlüydü. Hastalık hastası hatta üzerinene şık bir hastalık yakıştırmaya çalışan bir teyzemiz vardı. Haber alma servisi gibi çalışıyordu. Hiç üşenmeden tek tek odaları çalıp kimin neyi var öğreniyordu. Kovulduğu da oluyordur herhalde…
Gece dinlenme odasına gittim, televizyon izlemek için… Eray da geldi. Sabahkinden iyiceydi, ayaklanmıştı. Oturdu öylece ve dayanabildiği kadar televizyon izledi. Sonra odasına gitti. Yorulmuştu. Gözlerinden okunuyordu.