Adı Aytekin

Adı Aytekin.
Almanya’da büyümüş.
Almanlar ile Türkler arasında sıkışmış kalmış.
Uyuşturucuya alışmış. Evlenmiş, ayrılmış.
Dayak yemiş.
Öldüresiye dövmüşler.
Kafasını, kolunu kırmışlar “Almanlar.”
Talan etmiş mahallesini.
Alman polisi, baş edememiş Aytekin’le.
Tuttukları gibi atmışlar dışarı.
Çıkarmışlar, Almanya’dan.
Ömür boyu girmesi yasak, Almanya’ya.
Ailesi Almanya’da, kendisi Türkiye’de.
Aytekin, Türkiye’ye geldiğinde de dayak yemiş. Kafasındaki çatlaklar, fazlalaşmış.
Hiçbir yerde tutunamamış.
Sanki Türkiye’de başka yer yok. Aytekin, bula bula bulmuş Yenice’yi.
Aytekin, Yenice’den. Yenice, Aytekin’den çekiyor.
Ne bulursa içiyor, su dışında.
Bulamazsa, kolonya çekiyor.
Kıpkırmızı, kan çanağı gözleriyle, boş boş bakıyor.
Robot gibi geziyor Yenice’nin içinde.
Kafa hep kıyak.
Yazın, yatma sorunu yok. Her yer yatak yorgan.
Kış geldi mi inşaatlarda, buzdolabı kartonlarının içinde yatıyor.
Ailesi, akrabaları arayıp sormuyor.
Kendini kaybettiğinde, saldırgan oluyor.
İçini kemiren, birçok sorunu var.
Suç işlemese de, insanlar korkuyor.
Bazı kişileri tehdit edebiliyor.
Kendisine iyi davrananlara karşı, bir yaptırımı yok.
Kendisine hakaret eden birisine, tepkisi sert oluyor.
Kendisini, “kabadayı” zanneden çok kişi, nasibini aldı Aytekin’den.
Deli ile çuvala girilmeyeceğini öğrendi bazı densizler.
Yedikleri yumruklar, kâr kaldı yanlarına.

**

Tedavi gördü Aytekin.
Etrafında dolandığı ve beslendiği insanların sayesinde, zararlı maddeleri kullanmayı bıraktı.
Her gün, bir arkadaşının kontrolünde ilaçlarını bile içti.
Şimdilerde sakin, sessiz yaşayıp gidiyor.
Avare avare dolaşıyor.
Sıramız gelince, bir “çorba” söylüyoruz efeye. Aç bırakmıyoruz.
Almanya’daki ailesinin, kendisine yardım etmemesinden dert yanıyor.
Kendine geldiği günden beri, ”ben ne olacağım” sorusunu soruyor kendine.
Kafasındaki çatlakları, kapatmakla meşgul Aytekin.
Yaptığı hatalardan, dönmesini biliyor artık.
“Özür dilerim” sözünün anlamını öğrenmiş.
İnsanlardan, ”bıçak” göstererek bir şey istemiyor şimdilerde.
Başkaları, bir öğretmene “hocam” diye hitap ederken, ”O” hep “öğretmenim” diye hitap etmeye devam ediyor.
Almanca, İngilizce biliyor.
İtalyanca, O’nun için kabak çekirdeği.
Bir çok kişiden daha iyi “Türkçe” konuşuyor.
Gazete okuyor.
Dünya siyasetini takip ediyor.
Dünya müzik listelerindeki, şarkıcıları takip ediyor.
Dünya’nın hangi ülkesinde açlık/tokluk var biliyor.
Türkiye siyasetini, birçok kişiden daha iyi biliyor.

Adı Aytekin.
Almanya’dan kovulmuş.
Türkiyeli bir “Almanya” gerçeği.
Adı “ay” ile başlasa da, yaşamı ”tekin” değil.
Her an; Güneşli bir günden, gök gürültülü, parçalı bulutlu veya şiddetli bir borana dönüşebilir hayatı.

**

İşsizliğin giderek artığı günümüzde, Aytekinler de çoğalıyor.
İnsanlar kendilerini vuruyorlar duvarlara.
Asmalar, kesmeler, intiharlar…
Çalışma imkânı olan bazıları da kendisini bu âleme kaptırıp “rol” yapıyorlar.
Kolay geçinme yolu olarak, ”deliliğe” sığınıyor kimisi.
Bazı işsizler, bir araya gelip, ”mafya” ayaklarına yatıyorlar.
Esnaftan geçinip, yiyip içiyorlar.
Tam bir, “asalak” ordusu oluşuyor.
Kimisi; küçücük ilçede çekiyor tabancayı.
Kırıyor birinin bacaklarını…
“Vuran belli, vurduran belli.”
Herkesin, birbirini tanıdığı “küçücük ilçede.”
Herkes susuyor…tık yok.
Üç maymun.

**

Bizde deli çok.
Deliler, bizim “gülümüz”
Doğuştan deliler. Saf gönüllüler…
Bu gibilerle uğraşmak kolay.
“Sonradan olma, ” delilerle uğraşmak zor.
Sonradan olma deliler, gittikçe çoğalıyor.
Adam, her şeyi göze almış.
“Benden bulmasın, Allahtan bulsun” deyip ortamdan kaçıyoruz.
Toplum, “pısırık davrandıkça” sayıları artıyor.
Kaçtığımız her yerde, “bu sahte deliler.”
Paranoyaklar, piskopatlar… çatlaklar… patlaklar…
Galiba biz, Aytekin’i çok arayacağız.

Nerdesin! “Aytekin?”