Affet bizi İstanbul...

İstanbul... Hayal kenti... Sonsuz girdap... Telsiz duvaksız gelin... Bakir değil artık, sanki töre kurbanı...
Yüreği delik deşik... Silueti yabancı kendine... Masmavi denizlerinde , birzamanlar yansıyan yüzü yok artık. İnsanları mutsuz, gülmüyor. Sanki o mutsuzluğun acısını ondan çıkartıyorlar. Yeşili mavisi kaybolmuş, rengi solmuş, gri bir beton yığını... Göstermelik dekorlardan mutsuz güzel istanbul...
Işıklardan yapılan taçlar, rengarenk havai fişekler, inci gerdanlık gibi süzülen boğaz mutlu etmiyor onu... Bedeninde ki ruhu çaldılar ondan. Her ışıltılı gecenin sabahında o yine tek başına. Neler gördü neler yaşadı neler tüketti. Alışkanlıkları yok artık. Hunharca katlettiler gülen yüzünü. Kültürünü, nezaketini, saygısını, şıklığını yok ettiler. Alışamadı bir türlü... Alışamıyor... Tanıdık yüzler de onu terk ediyor birer birer sanki suçlusu o gibi... Bir gün YETER artık diye kükreyecek... Yeter benden aldıklarınız, yeter nankörlüğünüz, yeter bencilliğiniz... Bir zamanlar şairlerin ilham kaynağı, sevdalıların yangın yeri , hayalleri süsleyen güzel kadın, taşı toprağı altın denilen bereketli şehir, bu gün ağlıyor sessizce yıkılmışlığına... Herkes ona haykırıyor "Benden aldıklarını geri ver" diye... Senin çarkında kaybolduk diye feryat ediyor. Lanetliyor. Canım şehrim... Vefalı dostum... İnsan denilen canavarın elinde tüketmekten başka ne yapabilirdin ki ? Kaybettiklerinden ötürü artık birşey veremiyorsun. Seni senden biz çaldık. Bağrında büyüttüğün ağaçlarını kesip ev yapıp sonra içinde huzurla oturan hainler adına, seni kirleten, ağzından salyaları aka aka sana tecavüz eden paralı canavarlar adına, tatminden yoksun, üzerinde binbir entrika çevirenler adına, gülen yüzünü senden çalanlar adına özür diliyorum.

Affet bizi İstanbul'um..