Ağlama biz yanındayız

Dün öğleden sonra uzun zamandır görüşemediğim Hayruş’umu ziyarete gittim. Hayruş, bir sene öncesinde iki aya yakın kaldığım 9 Eylül Hastanesinde oda arkadaşım ve yatak komşumdu.

Beni ilk gördüğünde “Allah’ım sana şükürler olsun duamı kabul ettin” diyerek bana sarılıp öpmüştü. “Hep dua ettim, yanıma güleryüzlü bir hasta gelsin diye ve duam kabul oldu” diye açıklama getirmişti...

Hastanede ilk günümdü ve ne düşüneceğimi bilemiyordum. Annem babam kardeşlerim herkes İstanbul’daydı. Daha önce de hastanede yatmıştım ama ilk defa ailemden uzakta bir hastanedeydim ve onların hastanede olduğumdan haberleri bile yoktu.

Kapıdan girişte solda Hacı teyze, Hayruş ve cam kenarında ben

Karşımda Kontes, yanında Tombik ve son yatakta da Binnaz vardı.

Hayruş’la birçok anımız var. İlk gecenin sabahı bütün odadaki hastaları ve hemşireleri kahretmiştim. Daha karga kahvaltısını etmeden hemşire elinde bir sürü tüplerle iğnelerle odaya geldi. Adettenmiş, her sabah ilk iş kan alınıyormuş.

İyi de ben iğneden çok korkarım hatta iğne olurken bayılırım. İğne olmak istememiştim hemşire de kan alması gerektiğini söylüyordu. Çok paniklemiştim salya sümük ağlamıştım. Hemşire bu durumumdan öyle etkilenmişti ki kan almaktan bile vazgeçmişti.

Hayruş hemen devreye girdi ve “delirdinmi kızım sen çocukmusun” la başlayan uzun cümleler kurmuştu da odadaki herkes ona destek vermişti. Bana da ağlaya zırlaya kan vermek düşmüştü.

Oda arkadaşlarımın özellikleri: (Hayruş dışında hepsi takma isimler. Taktığım bu isimleri öyle benimsediler ki önce sadece ben söylüyordum sonra herkes birbirine takma isimleriyle hitap etti.)

Hacı teyze: Beş vakit namazında...

Hayruş: Aramızdaki yaş farkına hiç girmeyeceğim ama anne sıcaklığında...

Ben: Odanın maskotu...

Kontes: İstanbul Hanımefendisi...

Tombik: Kilosuna rağmen çok hareketli ve tam bir can...

Binnaz: Naz yapmakta sınır tanımayan her lafıma gülen...

:) İyi bayramlar...

http://www.esmakahraman.com/aglama-biz-yanindayiz-1/