Ağlamamda da gülmemde de o vardı

Annem durup durup küçüklük hikayelerimi anlatır bana, ne yapsın kaç tane yavrusu var ki kadıncağızın. Ben küçükken çok yaramazmışım öyle der annem. Arabada koltuğa yatmak yerine arka camın orda ki boşluğa yatarmışım, evdeyken dolapların üstünde gezer, koltuk üstlerinde zıplar dururmuşum. Kadıncağız bana mı yetişsin yemeğini mi yapsın evi mi toplasın.. Bir kardeş daha gelmiş bana annem onu uyutup odasını kitlermiş sonrada yemek yapmaya gidermiş ben de kardeşimin kapısına vurup uyandırırmışım onu az dayak da yemedim bu yüzden.. Bir kere hiç unutmam çocuğuz ya mahalleden bulaşmış ağzımıza küfür öğrenmişim. Annem ağzıma bir yemek kaşığı biber doldurmuştu.. Mutfağa girmeme de izin vermedi kitledi.. Nasıl yanıyorum kıvranıyorum, musluktan içtim suyu. Küçükken laftan anlamadığım için annem de böyle cezalar uygulamış yoksa o bana kıyamaz bilirim.. Annem döverdi beni küçükken babamdan fiske dahi yemedim, annem döverdi.. Yine annemm diye annee diye ağlardım ben.. Ağlamamda da o vardı yanımda, gülmemde de. Canından can katmıştı bana nede olsa, kimse onun kadar fedakar olamaz bana hayatta, bu yüzden ben korkmaz oldum bir şeyden çünkü benim annem var bana bir şey olmaz...