Ah! ah Atilla

Özlem Aileni yürekten yakarken,
Üzerilerine soğuk bir yel esiyor,
Duvardaki resmine bakarken,
Çökük gözlere, damlacıklar bürünüyor.

Dağlardan çıkıp akan derelere,
Bakıp ta; sana, yürekten ağlarım,
Yolumu değiştirip gitsem gizlere,
Sesini duyamamaktan sızlarım.

Gün güldü, kuş uçtu güzel havada,
Tomurcuğunu açmış güller, çiçekler,
Biliyorum yalnızsın o daracık yuvada,
Var mı yanında kimse, sohbet edenler

Gönül isterken, özlem ateşle yansın,
Gidişin; babanı dibe doğru sürüklüyor,
Bu acı kadere canlar nasıl dayansın,
Dostum, inanıyorum ruhun cennette duruyor

Ölümün, doğrusu bana pek acı geldi,
Gönlün ezik, kalbin kırık, çok az yaşadın
Dostum ölümün, çevreni kurşun gibi deldi.
Ah! Ah Atilla; gözlerini aniden kapadın.

18/10/1985 Yaşar Türkmen