Ah be sonbahar...

"Her sonbahar bir ayrılık getiri derler,
Her yaprakla bir hayat sona erer,
Her damla ile bir ilişki bitermiş.
Doğru olmasaydı keşke!!"

Yaz başında kaldığımız yerden devat etme kararı almıştık seninle... Bir süre sorunsuz şekilde devam etti herşey, belkide ben öyle görmek istedim.

Sonra sonbahar geldi... Yavaş yavaş koptuğumuzu hissettim seninle...En büyük mutluluğumu seninle paylaştığımda, o zaman anladım bittiğini, bittiğimizi... Oysa ben senin sevinçlerinde senden çok sevinirdim, senin sıkıntılarında da senden çok dertlenirdim...

Ne garip içim acımıyor, kabullenmek mi bu? Bittiğine inanmak mı? Aklımda hep aynı soru neden? Ama bu sefer cevabı hiç merak etmiyorum.

Bir karar aldım sonunda... Gitmeliydim bu koca şehirden... Gelen iş teklifini kabul etme kararı aldım. İçin pırpır ediyordu. İş teklifini ve gitmeyi düşündüğümü sana söylediğimde, çok farklı tepkiler beklemiştim senden. Neden hayal ettiklerimizle yaşadıklarımız bu kadar farklı olur her zaman? Senin bana gitme demeni beklerken, sen sadece iyi düşündün mü dedin. Düşündüm...hemde inanamayacağın kadar çok düşündüm...

Yeni bir hayat kurmayı, sensiz bir hayat kurmayı çok düşündüm. Sensiz bir hayata başlama düşüncesi beni hiç rahatsız etmedi. Sonbahar bize de ayrılık getirdi...

Bu satırları yazdığımda, yeni hayatımla yeni şehirdeyim... Sen ise Adana da kaldın. Ne beni yolcu etmeye geldin, ne de gideceğimi söylediğim günden beri telefonlarıma çıktın.

Ben bahara yelken açtım. Önümde kış olsada her kışın bir baharı vardır sevgili...

Olmaz biliyorum ama, belki birgün yeniden bir baharda buluşuruz seninle...

O zaman kaldığımız yerden değilde, temiz bir sayfadan başlarız belkide...