Yeni işimdeki ilk günüm

Bir haftadır yaşıyorum bu yeni şehirde ve alışmaya çalışıyorum yeni hayatıma.
Aslında koşuşturmacadan hiç birşeyin farkına varmıyorum, varamıyorum...
Sanki durursam ayaklarım beni geri götürecek eski hayatıma, duramıyorum...

Ev tuttum, yavaş yavaş yerleşiyorum. Güzel bir manzarası var. Parka bakıyor, çok güzel ağaçlar ve çiçekler var. Her fırsat bulduğumda bir fincan kahvemi alıp oturuyorum pencere kenarına, koşturan çocukları izliyorum. Keşke hiç büyümeseydik... 1 haftadır hergün ev temizliği, yerleşme telaşı, alış veriş, çevreye alışma telaşı... Gece kendimi zar zor atıyorum yatağa. Seni düşünmemek için canıma okuyorum resmen. Yatağa girer girmez uykuya dalmak istiyorum, olmuyor. Yine sen geliyorsun aklıma. "Sen bana bir şeyler anlatıyorsun, ben gözlerindeki o çocuksu heyecana bakıyorum... Senin sevincinle mutlu oluyorum o an..." Sonra senin yanımda olmadığını fark ediyorum. Bu sefer kalkıp gece vakti izlemeye başlıyorum şehrin ışıklarını...

Bugün yeni işime başladım. İnsanlar, her işe yeni başlayana olduğu gibi, biraz mesafeli duruyor bana... Aslında benimde istediğim bu. Neden yaşadığım şehri, işimi bırakıp geldiğimi sormasınlar istiyorum... (Sanki insanların tek derdide benim yeni bir şehre gelmem, yeni bir işe girmem...) İlk günün verdiği heyacan var içimde. Sanki daha önce hiç çalışmamış gibiyim. Sanki bu benim ilk işim...

Öğleye kadar nasıl geçti vakit anlamadım... Öğle molasında başladı can alıcı sorular... Nedenler, niçinler... Soruların arkası kesilirmi acaba derken aklımda sen varsın... Elimden telefon bir an olsun düşmedi, düşmüyor. Belki ararsın, belki sesini duyarım, belki, belki...

Akşam üstü yeni iş arkadaşlarım süpriz yapıyor bana... Güzel bir pasta ile hoşgeldin diyorlar... HOŞBULDUK... Umarım herşey böyle ilk günkü gibi gider... Akşam mesai bitimi bir yerlere gidelim diyorlar, oysa ben eve gitmek istiyorum. Senin beni evde beklediğini hayal ediyorum... Beklemediğini bildiğim halde... Eve geliyorum. Kapıyı kendim açmaya alışamadım hala... Önce elim zile gidiyor, sonra kendi kendime gülüyorum... Ne zormuş kendi evinin kapısını anahtarla açmak, ne zormuş bir bekleyeninin olmaması... Yemekler boğazıma düğümleniyor...

Off. Yeni hayatımda seni geride bırakacaktım sözde... Oysa her anımda aklımdasın... Napıyorsun, kimlesin? Neredesin?... Bir sesini duymak için neler vermezdim...

Bu da geçer eminim... Alışmam lazım... Sanki bir bağımlılıktan kurtulmaya çalışıyorum... Ama geçecek, biliyorum...